poprzedni nastepny świadectwa
linki autorzy opracowań książki kontakt lista tematyczna lista chronologiczna strona główna  

 

Droga przez strach

Moja droga do Boga wiodła przez strach. Miłość przyszła później i to nie bez oporu. Ścieżkę strachu wydeptał w mym życiu diabeł. To on przychodził do mnie odkąd pamiętam. Zawsze we śnie, zawsze z przerażeniem. Od dziecka męczył mnie i paraliżował. Bałam się zasnąć czując, że jest już w drodze, bałam się zostać sama czując, że już się obok czai, bałam się ciemności czując, ze to jego królestwo. I 

żyłam z tym lękiem

bardzo długo. Ostatnio te nocne diabelskie wizyty zaczęły się nasilać. Nie było nocy bez niewyobrażalnego strachu, bez bitwy o życie, bez umierania, z którego w ostatniej chwili wyrywało mnie przebudzenie. To była już obsesja, nie mogłam żyć i nie mogłam z tym walczyć, bo nie wiedziałam jak. Nie znałam świata, z którego to pochodziło, nie na tyle, by wiedzieć, gdzie szukać ratunku. I dlatego zaczęłam go szukać w parapsychologii. A właściwie inaczej: to

magia sama próbowała wkroczyć w moje życie.

Dostarczono mi podręcznik kursu, który wprowadzał w świat wielkich możliwości, ale... pomagać miał przywoływany zawsze pewien duch - przewodnik. Choć kurs obiecywał władzę nad zdrowiem i intelektem, przerażał mnie ów "warunek" poznania tej tajemnicy. Pozostawałam w zawieszeniu: przyciągało mnie to z potężną mocą a jednocześnie coś ostrzegało przed czerpaniem z tych źródeł. Jakaś

nadprzyrodzona siła chroniła mnie

(dziś wiem jaka). I właśnie wtedy usłyszałam od koleżanki, która za sobą miała kilka takich kursów i której, choć z trudem, udało się wyrwać z macek innego wymiaru: nie rób tego, to świat iluzji, nie da ci potem odejść. Brzmiało to zbyt nieprawdopodobnie, by mój racjonalny umysł mógł to kupić, a jednak przyjęłam przestrogę. Odrzuciłam tę drogę. I nagle wszystko zaczęło się dziać bardzo szybko,

"to" dobijało się do mnie ze zdwojona siłą.

Trochę z ciekawości, trochę dla zabawy, trochę z wiary w nadprzyrodzone zdolności trafiłam do pewnej kobiety na seans bioenergoterapeutyczny. Po szybkim zdiagnozowaniu mnie wahadłem radiestezyjnym, zabrała się do mojego umysłu, by tam znaleźć przyczynę moich niepokojów. Pamiętam jak powiedziała, ze mam zablokowany dostęp do podświadomości i nie może się tam dostać. Mimo wielkiej chęci i pomocy z mojej strony. Znów ochrona! Poprosiłam o zdiagnozowanie mojego maleńkiego synka, który z nieznanej przyczyny od urodzenia zanosił się płaczem i nie mógł spać. To, co usłyszałam sparaliżowało mnie:

w dziecku mieszka astral.

Nie sposób opisać, co ze mną się działo, byłam u granic wytrzymałości, lęk owinął mnie jak szczelny kokon. Truchlałam na myśl o demonach. I nadal chciałam szukać wyjścia z tej sytuacji nie po tej stronie. Jednak nie ja szukałam, lecz "to" mnie znajdywało. Niespodziewanie dowiedziałam się, że kolega, którego codziennie widzę w pracy, skończył szkołę psychotroniczną i "oczyści" moje mieszkanie. Równie nagle dotarł do mnie jasnowidz - tarocista, z którym przyszło mi przeprowadzić wywiad, a który zaproponował seans, by znaleźć przyczynę demonicznych ataków. Zrodziło to w mym sercu ogromną nadzieję na zakończenie tego boju, ale... do seansu nigdy nie doszło. Mimo jego zapewnień irracjonalnie bałam się magicznych kart (wciąż ten wewnętrzny chroniący głos). Tymczasem koszmar się wzmagał.

A Bóg czekał,

aż otrzymam pełnię informacji, by świadomie opowiedzieć się po Jego stronie. Demony nie próżnowały, nasiliły swój atak, zaczęły wykraczać poza sny. Czułam po przebudzeniu rozpływającą się, realną, choć niewidoczną energię. "To" przycupnęło w kącie i czekało, by dostać się do mnie znów jak tylko zasnę powtórnie. Nawet scenariusz miał swój dalszy ciąg, tak jak odcinki w filmie: te same wątki i ci sami bohaterowie. Przestałam więc spać i ciągle pytałam: dlaczego? Dziś wiem, że inaczej nie znalazłabym Boga. Musiałam się bać i to świata, który zwyciężyć może tylko On. Musiałam przyjąć "warunki" Boga, poznać Go i pokochać, by zyskać Jego ochronę. W czasie, kiedy pękały już granice mej psychicznej wytrzymałości dotarła do mnie znajoma ze studiów, jak się później okazało, z prawdziwą misją. Nie widziałyśmy się prawie 10 lat, co więcej, na studiach zamieniłyśmy z sobą może ze dwa słowa. Jak zdradziła mi Klaudia krążyłam w jej myślach od dłuższego czasu, ale dopiero teraz wyraźnie poczuła, że musi do mnie dotrzeć. Przeczuwała duży problem w moim życiu, sama była potem zaskoczona, że tak podobny do jej wcześniejszych doświadczeń. Zwyciężyła, bo dostała cenną radę od swego męża pastora:

módl się głośno.

Usłyszałam: krzycz, że kochasz Boga, że diabeł ma się wynosić z twojego życia. To był pierwszy cud. Powoli znikał lęk, wracał spokojny sen, siły do życia. Modlitwa, głośna i szczera, stała się moim sprzymierzeńcem, potrzebna mi była jak tlen. Zrodziło się zaufanie do Boga, ale... Przyszedł czas na przyjęcie nowych zaskakujących prawd, zmianę życia, przewartościowanie wielu spraw. Pokutowały: wychowanie, nauka, racjonalizm i wygoda. Największą przesz ą okazała się jednak Biblia, której autorytetu nie byłam w stanie uznać. Nasze rozmowy ugrzęzły w martwym punkcie. I wtedy

nastąpił cud drugi:

trafiła w moje ręce książka "Kod Biblii" o sensacyjnym odkryciu w Biblii nadprzyrodzonego kodu. Odpowiednio czytana Księga miała informować o wszystkim, co wydarzyło się na ziemi, jak np. dzieła Mozarta, wynalezienie żarówki, holocaust, śmierć Icchaka Rabina czy nuklearna zagłada świata. Książka nie skąpi dat i nazwisk. Stanowiło to dla mnie niepodważalny argument na Boskie pochodzenie Biblii (i choć okazało się zwykłą kabałą nie zmieniło już mego stosunku do Pisma Świętego). Ruszyłyśmy z miejsca, pochłaniałam prawdy, ale były kolejne problemy np. sabat, np. dieta. Nie dlatego, że byłam tak wygodna, lecz dlatego, że pewne "przepisy" utraciły według mnie aktualność. Znów nie mogłyśmy ruszyć z miejsca. Przyszedł więc czas na cud trzeci. Kolejna rozmowa, taki sam opór z mojej strony i nagle to uczucie, trudne do opisania, całkowicie nadnaturalne. Poczułam, że coś mnie wypełnia, mój umysł i moje serce jakby słyszały głos: to jest prawda, przyjmij ją, nie walcz więcej. Czy był to

chrzest Duchem?

Wtedy się na nowo narodziłam, nie miałam więcej wątpliwości, choć mnożyły się pytania. Nie po to jednak, by odrzucać, lecz po to, by lepiej zrozumieć. Pochłaniałam biblijne prawdy, mając pewność, którą dał mi Bóg, że nie ma innej drogi. Bez Jego pomocy nie zdołałabym przyjąć daru wiary, daru nieskończonej przyjaźni, daru wiecznego życia. I tylko wciąż zadaję sobie pytanie: jak to jest, że jedni słuchają i słyszą, a drudzy słuchając nic usłyszeć nie mogą? Zapewne pozostanie to na razie jedną z wielu tajemnic, tak, jak w naszych sercach pozostaną wytrwałe modlitwy, by jak najwięcej usłyszało i jak najmniej zapłakało potem nad tym, co utraciło.

 

Lewkowicz

 

Autorka udostępniła tekst 16-11-1999 r.


kontak z autorem serwisu
Sylwestrem Szady

Adres serwisu:
http://www.eliasz.pl

Ostatnie zmiany: 26.09.1999 r.

[początek]