Bóg prowadzi nas swoimi drogami!

Urodziłem się jako wcześniak, któremu lekarze nie dawali żadnych szans na przeżycie. Moja mama, modliła się gorąco do Boga abym przeżył, nie myślała o tym że mogę być chory. Obiecała Bogu, że jeżeli przeżyję, odda mu mnie. Jako katoliczka myślała że będę księdzem. I Bóg wysłuchał prośby mojej mamy, ale na własnych warunkach. Przeżyłem, choć przez długie lata lekarze wróżyli mi śmierć. Jednak Pan czuwał nade mną. Przetrzymałem wszystkie choroby.

Dużo przebywałem poza domem, bo musiałem się leczyć. Kiedy zacząłem się uczyć i rozumieć co to jest wiara w Boga, wziął mnie sobie Pan jak swojego, obiecanego. Już w szkole podstawowej religia i wiara w Boga były dla mnie proste, zrozumiałe i ważne. Pomagałem uczyć religii dzieci, którym to sprawialo trudności. Byłem wtedy gorąco wierzącym katolikiem. Wszędzie i wszystkim mówiłem o Bogu. Gdy mając 18 lat, byłem na leczeniu w Reptach Sląskich, w tamtej kaplicy, miałem wykłady o  Bogu, Jasnej Górze i Maryi. Później znów szpital, już w Sosnowcu, dwa lata , pięć operacji na nogi. Lekarze zapewniali mnie, że będę chodził, niestety. Załamałem się. Próba samobójstwa. I znów Bóg czuwał, chory obok mnie obudził się. Uratowali mnie.

Pan postawił na mej drodze przyjaciela, psychologa. Pomógł mi się pozbierać. Zacząłem szukać własnej drogi. Interesowałem się religioznastwem, napisałem do ADS żeby przysłali mi coś o swojej religii. Przysłali pastora. Zaprzyjazniliśmy się. Bylem jeszcze w szpitalu. Potem drugi pastor który był mi  i jest przyjacielem i bratem.

Znalazłem swoje miejsce i swoją drogę do Boga. To juz 15 lat jak nią kroczę. Odnalazłem się a właściwie to Bóg prowadząc mnie przez całe życie, odnalazł mnie.

To tak w skrócie, jak Pan Bóg  wysłuchal mojej mamy, która  pozwala mi iść swoją własną drogą do Boga, i jest zawsze przy mnie.