Antychryst w proroctwach Biblii

Czy historyczna metoda interpretacji proroctw, a także rozumowanie wielu średniowiecznych teologów katolickich oraz biblistów z okresu Reformacji było słuszne, gdy idzie o tożsamość antychrysta? Przekonajmy się sami, porównując tekst biblijny cytowany w lewej kolumnie z jego sugerowanym wypełnieniem w prawej kolumnie.

Proroctwa o antychryście i ich wypełnienie

MAŁY RÓG (DANIEL 7)
PROROCTWO	HISTORYCZNE WYPEŁNIENIE
1. Mały Róg wyłania się wśród dziesięciu rogówpaństw (w.8) wyrosłych na głowie Smoka reprezentującego Imperium Rzymskie (w.19-20.24).	1. Historyk Aleksander Flick napisał: "Z ruin politycznego państwa rzymskiego wyrosło wielkie duchowe imperium w gigantycznej postaci kościoła rzymskiego."(1) Papiestwo odziedziczyło po dawnym Rzymie m.in. miasto na siedmiu wzgórzach, Kurię Rzymską (rzymski Senat), nazwę "kościół rzymski", łacinę jako język liturgiczny, prawo rzymskie wraz z torturami. Papieże przybrali purpurę i szkarłat cesarzy, a po Konstantynie Wielkim takie tytuły, jak Pontifex Maximus czy Vicarius Christi. W średniowiecznej unii kościoła i państwa znalazł też kontynuację totalitarny system Imperium Rzymskiego, w którym władza świecka była sprzężona z religijną w osobie cesarza.
2. Jest inny od pozostałych (w.24).	2. Państwo Kościelne było inne od otaczających je królestw Europy, mając charakter religijny, a zarazem moc polityczną.
3. Jako moc polityczna Mały Róg pojawia się później niż dziesięć rogówkrólestw. Przyczynia się do upadku trzech z nich, przerastając je wszystkie rangą (w. 8.20.24).	3. Trzy plemiona ariańskie(2) krępowały poczynania papiestwa w Italii. Wszystkie trzy upadły za sprawą jego interwencji: w 493 roku Herulowie, w 534 roku Wandalowie. Ostrogoci stracili znaczenie w 538 roku, gdy usunięto ich z Rzymu. Papieżem został Wigiliusz.(3)(4) Jego pontyfikat zaczął nową erę w dziejach papiestwa, jak napisał jeden z historyków: "Aż do VI wieku wszyscy papieże uznawani są za świętych. Wigiliusz rozpoczyna linię papieży, którzy nie noszą tytułu świętych, odtąd bardzo rzadko im nadawanego. Odtąd papieże nie poświęcają się wyłącznie sprawom kościoła, ale coraz bardziej angażują się w sprawy świata, stając się politykami, a wreszcie władcami państwa kościelnego."(5)
4. Prześladuje i wytraca "świętych Najwyższego" (w.25).	4. Idea inkwizycji zrodziła się w IV wieku, gdy chrześcijaństwo stało się religią państwa. Od tego czasu kościół prześladował przy pomocy świeckiego aparatu władzy, który był na jego usługach. W 1252 roku papież Innocenty IV zatwierdził bullą Ad extirpanda użycie tortur i głodu wobec posą-dzonych o herezję.(6) Inkwizytorzy, zwykle dominikanie, posługiwali się takimi metodami jak wykręcanie i łamanie kości, wyrywanie paznokci, miaż-dżenie palców i głowy, oślepianie, przypiekanie rozpalonym żelazem.(7) Mo-tywacją dla władz świeckich, aby palić na stosie ludzi skazanych przez inkwizytorów było przekazanie im części mienia oskarżonego o herezję. Mienie jego rodziny było konfiskowane, a dzieci nie miały prawa piastować żadnego urzędu.(8) W ten sposób skazywano rodzinę tzw. heretyka na nędzę, aby odstraszyć ludzi od porzucania kościoła.(9)
5. Zamierza zmienić czasy i Prawo Boże (w. 25).	5. Kościół rzymski w swoim katechizmowym nauczaniu usunął przykazanie II, a X rozdzielił na dwa, aby zgadzała się ich liczba (Wj.20:17). Dokonał też zmiany w IV, przesuwając dzień odpoczynku (Wj.20:8-11) na niedzielę.
6. Bluźni przeciwko Bogu (w.25).	6. Greckie słowo blesphemia ("bluźnierstwo") obejmuje przywłaszczanie atrybutów Bożych, co papiestwo uczyniło uzurpując autorytet do zmiany przykazań i odpuszczania grzechów (zob. Apendyks). Stwierdzono, że "Papież może zmieniać prawa Boże, gdyż jego moc nie jest ludzka, ale boska, i działa w miejsce Boga na ziemi..."(10) Prawa Boże są niezmienne, jak Bóg, który je nadał, toteż próba ich zmiany przez człowieka jest bluźnierstwem.
7. Posiada szczególną moc i władzę przez 1260 proroczych dni (w. 25), ale będzie istnieć aż do czasu końca (w.26).	7. Supremacja papiestwa w Europie rozpoczęła się w 538 roku, gdy z Rzymu usunięto Ostrogotów. Wówczas wszedł w życie wydany pięć lat wcześniej przez cesarza Justyniana edykt, który czynił biskupa rzymskiego zwierzchnikiem chrześcijaństwa.(11)Teokracja papiestwa w Europie zakończyła się 1260 lat później. "15 lutego 1798 roku, Francja podjęła interwencję zbrojną. Generał Berthier zajął Rzym, pozbawiając papieża władzy świeckiej"(12) - sprawozdaje historyk Jean Mathieu-Rosay. W życie wprowadzono wówczas wydany pięć lat wcześniej dekret kładący kres politycznemu autorytetowi Państwa Kościelnego, które zostało formalnie zlikwidowane w 1870 roku podczas Rewolucji Włoskiej. Papiestwo przetrwało jednak ten kryzys i od tego czasu odgrywa coraz większą rolę w świecie.
BESTIA Z MORZA (APOKALIPSA 13)
PROROCTWO	HISTORYCZNE WYPEŁNIENIE
1. Odbiera cześć religijną (w.8). Ma też moc polityczną (w.1-2.7).	1. Przez wiele wieków papiestwo posiadało niekwestionowany autorytet religijny nad większą częścią Europy, wywierając również wpływ na wydarzenia polityczne, który wykraczał daleko poza granice Państwa Kościelnego.
2. Wyrasta z gęsto zaludnionych terenów świata (w.1; 17:15), dziedzicząc po czterech wielkich imperiach (w.1-2; Dn.7).	2. Papiestwo pojawiło się na ludnych terenach Europy przyjmując wiele doktryn mających korzenie w Babilonii, Persji, Grecji, Rzymie (niektóre omówione są w kolejnych rozdziałach, a inne w Apendyksie). Wspólną cechą tych systemów władzy była oficjalna religia, która przy pomocy państwa narzucała swe zasady wiary całemu społeczeństwu, prześladując tych, którzy nie akceptowali jej duchowego autorytetu.
3. Ma diademy na swoich dziesięciu rogach (w.1; Ap.12:3).	3. Okres supremacji papiestwa przypada na okres, gdy Imperium Rzymskie rozpadło się na pomniejsze państwa, z których wyłoniły się Anglia, Niemcy, Szwajcaria, Francja, Włochy, Portugalia, Hiszpania, i inne powstałe później, które w większym lub mniejszym stopniu podporządkowane były papiestwu.
4. Dominuje nad chrześcijaństwem do czasu otrzymania rany, na pozór śmiertelnej (w.3), która zostaje uleczona, a wówczas ta moc znów zapanuje nad narodami ziemi (w.7-8).	4. W XVIII wieku wojska Napoleona aresztowały papieża Piusa VI, który zmarł w niewoli.(13) Jezuita Joseph Rickaby tak skomentował to wydarzenie: "Połowa Europy sądziła... że wraz z papieżem śmierć poniosło także papiestwo."(14) W kilkadziesiąt lat później w rezultacie plebiscytu mieszkańcy Państwa Kościelnego mając dość papieskich rządów nad sobą prawie jednogłośnie (sic!) opowiedzieli się za przyłączeniem go do Włoch. Polityczny autorytet wraz z ziemią watykańską przywrócił papiestwu dopiero konkordat podpisany z Mussolinim 11 lutego 1929 roku. Odtąd autorytet papiestwa wciąż wzrasta, do czego przyczynił się II sobór watykański (1962-65) oraz międzynarodowa polityka i podróże papieży Pawła VI i Jana Pawła II.
5. Prześladuje i niszczy wierzących (w.7).	5. Na stosie płonęli nie tylko heretycy, ale i rzymskokatoliccy duchowni, którzy sprzeciwiali się korupcji i odstępstwu Rzymu. Papież Aleksander VI skazał na tortury dominikanina Girolamo Savonarolę, zaś sobór księdza praskiego Jana Husa. Ginęli na stosie niesłusznie pomówieni o herezję katolicy jak Joanna D'Arc, a także tysiące uznanych za heretyków waldensów, albigensów, protestantów, Żydów, Maurów. Kościół prześladował i skazywał na stos chrześcijan nawet za rozprowadzanie czy przepisywanie fragmentów Pisma Świętego. Ci, którzy to czynili byli bezlitośnie prześladowani, jak na przykład William Tyndale, który zginął na stosie za wydanie Pisma Świętego w języku angielskim.
6. Bluźni i wynosi się (w.5).	6. Biblia nazywa bluźnierstwem specyficznie dwa grzechy: odpuszczanie grzechów przez człowieka oraz stawianie się na równi z Bogiem. W sprawie odpuszczania grzechów Pan Jezus powiedział, że tylko Syn Boży "ma moc odpuszczać grzechy na ziemi" (Mk.2:10). Z tymi słowami Zbawiciela kłóci się formuła wypowiadana przez kapłanów rzymsko-katolickich: Ego te absolvo (Odpuszczam ci grzechy). Kościół rzymski dał też swoim kapłanom moc do przeistaczania opłata w prawdziwe ciało Pan Jezusa, a wino w Jego prawdziwą krew. Podręcznik dla duchownych katolickich stwierdza: "W ten sposób kapłan może być nazwany stworzycielem swego Stwórcy..."(15)
7. Pragnie narzucić wszystkim ludziom swój znak (w.17; Ap.14:9).	7. Papiestwo twierdzi, że znakiem jego mocy jest zmiana przykazań Bożych, którą zaakceptowali chrześcijanie z innych kościołów (z nielicznymi wyjątkami). Kanclerz kardynała Gibbonsa napisał w jego imieniu: "Oczywiście, kościół katolicki twierdzi, że zmiana sabatu na niedzielę była jego dziełem. I ten czyn jest znakiem jego kościelnej mocy i autorytetu w sprawach religijnych."(16)
SYN ZATRACENIA (2 TESALONICZAN 2)
PROROCTWO	HISTORYCZNE WYPEŁNIENIE
1. Zasiądzie w świątyni Bożej (w.4).	1. Greckie słowo naos, które tłumaczymy jako "świątynia" zwykle odnosi się w Nowym Testamencie do kościoła Bożego (1Kor.3:16). Papiestwo we wczesnych wiekach uzurpowało dla siebie przewodnią rolę i urząd w kościele chrześcijańskim.
2. Wynosi się i domaga się boskiej czci, podając się za Boga na ziemi (w.4).	2. Papieże przybrali tytuł "Ojca Świętego", choć Pan Jezus zakazał używać tego terminu w sprawach duchowych: "Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie" (Mt.23:9). W XIII wieku doszło do tego, że jeden z tytułów papieskich brzmiał "Pan Bóg nasz papież" (łac. Dominus Deus noster papa".(17) Papiestwo postawiło siebie w miejscu Chrystusa, zastępując nauki i Prawa Boże własnymi, dowodząc władzy nad duszami ludzi nawet po ich śmierci (nauka o odpustach i czyśćcu), a nie podlegając niczyjemu osądowi. Pius IX wymusił na soborze dogmat o nieomylności papieskiej, nie bacząc że nieomylność jest wyłącznym atrybutem Boga. W encyklice z 20 czerwca 1894 Leon XIII zadeklarował: "Na tej ziemi zajmujemy miejsce Boga Wszechmocnego,"(18) domagając się "tak zupełnej uległości i posłuszeństwa woli Kościoła i papieża, jak wobec samego Boga".(19)
3. Jego pełna moc miała się ujawnić dopiero, gdy ustąpi miejsca siła, która powstrzymywała go w czasach apostoła Pawła (w. 6-7).	3. Religijno-polityczna władza biskupów Rzymu zwiększała się proporcjonalnie do słabnącej pozycji cesarzy rzymskich. Pełną moc papiestwo uzyskało z upadkiem Imperium Rzymskiego. Historyk Carl Eckhardt napisał: "Pod panowaniem Imperium Rzymskiego papieże nie dysponowali świecką mocą, ale kiedy Imperium rozpadło się, a jego miejsce zajęły barbarzyńskie królestwa, wówczas kościół rzymski uniezależnił się w sprawach religii oraz zdominował przebieg spraw świeckich."(20)
4. Spowoduje odstępstwo w chrześcijaństwie (w.3).	4. W średniowieczu kościół rzymski zaakceptował wiele pogańskich doktryn i praktyk, na przykład:. odpusty, kult obrazów i świętych, czyściec, limbo, nieśmiertelność duszy, spowiedź uszna, transsubstancjacja, z których większość omówimy szerzej w kolejnych rozdziałach lub w Apendyksie.
5. Dotrwa do powrotu Pana Jezusa (w.8).	5. Papiestwo przetrwało momenty słabości na przełomie XVIII/XIX wieku i odzyskuje swój dawny wpływ na mieszkańców świata.
6. Szatan miał wspierać działalność mocy symbolizowanej przez Syna Zatracenia fałszywymi znakami i cudami (w.9).	6. Analiza cudów towarzyszących niektórym objawieniom wskazuje na istotne różnice w porównaniu z cudami opisanymi w Biblii. Pan Jezus ani razu nie sprawił, aby słońce zaczęło wirować, łańcuszki zmieniły kolor, a na drzewach czy obrazach pojawiły się osobliwe znaki. Biblijne cuda miały zawsze praktyczny wymiar, natomiast powyższe mają posmak sensacji, jakby ich głównym celem było zwrócenie uwagi na nie same. Jezus unikał czynienia takich cudów, co sugeruje, że to nie Bóg stoi za nimi (Mt.12:38-39). Pismo Święte przestrzega nas, że Szatan "przybiera postać anioła światłości" a "słudzy jego postać sług sprawiedliwości" (2Kor.11:14-15), czyniąc "wielkie znaki i cuda, aby, o ile można, zwieść i wybranych" (Mt.24:24).
7. Głosi "tajemnicę nieprawości" (w.7), zamiast "tajemnicy pobożności", która jest esencją Ewangelii.	7. Tajemnica pobożności mówi, że Bóg stał się człowiekiem i swoją krwią zbawił każdego, kto przyjmie Jego sprawiedliwość w miejsce swej grzesznej natury (1Tym.3:16). Teologia rzymsko-katolicka naucza zaś, że do zbawienia, oprócz Bożej łaski, potrzebne są sakramenty kościoła(21) i uświęcenie, czyli wiara z uczynkami.(22) Katechizm mówi: "Sama wiara nie zbawia człowieka; dobra moralność i dobre uczynki są konieczne."(23) Jan Paweł II potwierdził to stanowisko, pisząc: "Człowiek jest usprawiedliwiony z uczynków, a nie z samej wiary."(24) Takie przekonanie, choć może brzmieć logicznie, Bóg nazwał "tajemnicą bezbożności", gdyż Jezus "zbawił nas nie dla uczynków sprawiedliwości, które spełniliśmy, lecz dla miłosierdzia swego" (Tyt.3:5). Pismo Święte mówi: "Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę. A to pochodzi nie od was, lecz jest darem Boga: nie z uczynków, aby się nikt nie chlubił" (Ef.2:8-9); "Jeżeli zaś dzięki łasce, to już nie ze względu na uczynki, bo inaczej łaska nie byłaby łaską" (Rz.11:6). Biblia mówi też, że "Nikt nie jest dobry, tylko jeden Bóg" (Mk.10:18); "Nie ma takiego, co dobrze czyni, zgoła ani jednego... wszyscy zgrzeszyli" (Rz.3:12.23). To, co ludziom wydaje się dobrymi uczynkami i świętością, w oczach Bożych jest jak "szata splugawiona" (Iz.64:6). Zbawienie jest darem Bożym (Rz.6:23), dlatego idea usprawiedliwienia poprzez uświęcenie i dobre uczynki jest równoznaczna z odrzuceniem tego daru. Jako chrześcijanie mamy wydawać dobre owoce (1Tym.6:18; Tyt.3:8), do nich zostaliśmy powołani (Ef.2:10), ale dobre uczynki to rezultat przyjęcia zbawienia od Jezusa, a nie środek do zbawienia (Gal.5:22-23).

Apostoł Paweł przestrzegł, że odstępstwo wyjdzie z łona kościoła (2Kor.6:16-18; Ef.2:19-21). Do przywódców wczesnego kościoła powiedział wprost:

"Uważajcie na samych siebie i na całe stado, w którym Duch Święty ustanowił was biskupami, abyście kierowali Kościołem Boga, który On nabył własną krwią. Wiem, że po moim odejściu wejdą między was wilki drapieżne, nie oszczędzając stada. Także spośród was samych powstaną ludzie, którzy głosić będą przewrotne nauki, aby pociągnąć za sobą uczniów." (Dz.20:28-30).

Utożsamienie mocy antychrysta z instytucją, która uważa się za następcę Chrystusa na ziemi, często opowiada się po słusznej stronie, posiada w swych szeregach oddanych Bogu duchownych i szczerych wyznawców, może dziwić, a nawet bulwersować. Warto więc podkreślić jeszcze raz, że nie mówimy tutaj o indywidualnych osobach czy przywódcach, lecz o systemie. Zauważmy też, że geniusz strategii Szatana zawsze polegał na podrabianiu dzieł Bożych i podszywaniu się pod Jego sługi, co pozwala mu skuteczniej zwodzić wierzących (pozostałych ma już "w kieszeni", toteż nie traci na nich wiele czasu). Apostoł Paweł napisał:

"I nic dziwnego; wszak i Szatan przybiera postać anioła światłości. Nic więc nadzwyczajnego, jeśli i słudzy jego przybierają postać sług sprawiedliwości." (2Kor.11:14-15).

PRZYPISY:

1. Alexander C. Flick, The Rise of the Medieval Church, New York: G. P. Putnam's Sons, 1909. s. 150.

2. Arianie byli zwolennikami Ariusza, duchownego z Aleksandrii, który około 318 roku n.e. odrzucił wiarę w Boga w trzech osobach (Ojca, Syna i Ducha Świętego). Ariańscy misjonarze skutecznie działali wśród plemion germańskich zamieszkujących północną Europę w IV wieku n.e. Niektóre z tych plemion osiedliły się później na terenie Imperium Rzymskiego, przynosząc z sobą arianizm.

3. Historycy rozpoczynają jego pontyfikat od roku 538 n.e., w którym usunięto i prawdopodobnie pozbawiono życia jego poprzednika Sylweriusza.

4. Philip Schaff, History of the Christian Church, Grand Rapids, Michigan: Eerdmans, 1910, t. 3, s. 327.

5. Charles Bemont i G. Monod, Medieval Europe From 395 to 1270, New York: Henry Holt, 1902, s. 120-121; cyt. w: SDA Bible Students' Source Book, red. Don Neufeld i Julia Neuffer, Washington D.C.: Review and Herald, 1962, s. 686.

6. The Encyclopedia of the Middle Ages, red. Norman F. Cantor, New York: Viking, 1999, s.v. "Inquisition", s. 241.

7. Zob. Inquisition: Torture Instruments, Florence, Italy: Qua d'Arno, 1985, passim.

8. Henry Charles Lea, The Inquisition, New York: Barnes and Noble, 1993 (reprint), s. 216-218.

9. William S. Kerr, A Handbook of the Papacy, London: Marshall, Morgan & Scott, s. 241.

10. Lucius Ferraris, Prompta Bibliotheca, s.v. "Papa" art. 2, t. 6, Venetis: Gaspar Storti, 1972, s. 29; cyt. w: SDA Bible Students' Source Book, red. Don Neufeld i Julia Neuffer, Washington D.C.: Review and Herald, 1962, s. 680.

11. Justynian's Institutes, 1, 1:8, tłum. Peter Birks and Grant McLeod, Ithaca, New York: Cornell University Press, 1987.

12. Jean Mathieu-Rosay, Prawdziwe dzieje papieży, Warszawa: Al Fine, 1995, s. 373.

13. W przeszłości państwo papieskie nieraz było najeżdżane, ale w 1798 roku po raz pierwszy w historii okupujące wojska, zamiast osadzić na tronie nowego papieża, usunęły go całkowicie.

14. Joseph Rickaby, Lectures on the History of Religion, London: Catholic Truth Society, 1910, t. 3, wykład 24, s. 1, cyt. w: SDA Bible Students' Source Book, Washington D.C.: Review and Herald, 1962, s. 680.

15. Alphonsus de Liguori, Dignity and Duties of the Priest, Brooklyn: Redemptorist Fathers, 1927, s. 26-27, 32.

16. C. F. Thomas, kanclerz kardynała J. Gibbonsa; cyt. w: Joe Crews, The Beast the Dragon, and the Woman, Frederick, Maryland: Amazing Facts Inc., 1984, s. 33.

17. Ks. dr Sz. Włodarski, Zarys dziejów papiestwa, Warszawa, 1961, s. 73.

18. The Great Encyclical Letters of Pope Leo XIII, New York: Benziger, 1903, s. 304.

19. Encyklika "Chief Duties of Christians", 10 styczeń 1890, cyt. w: C. Mervyn Maxwell, God Cares, t. 1, Boise, Idaho: Pacific Press, 1981, s. 131.

20. Carl C. Eckhardt, The Papacy and World-Affairs, Chicago: University of Chicago Press, 1937, s. 1.

21. Katolicki teolog Ludwik Ott pisze w książce opatrzonej imprimatur kościoła: "Sakramenty są wyznaczonymi przez Boga środkami dla uzyskania wiecznego zbawienia. Trzy z nich są tak konieczne na drodze zbawienia, że bez nich nie można go uzyskać." (Ludwik Ott, Fundamentals of Catholic Dogma, Rockford, Illinois: Tan Books, 1974, s. 340-342).

22. Kościół rzymski naucza, że człowiek jest zbawiony wyłącznie przez Bożą łaskę, ale ma na myśli usunięcie grzechu pierwotnego przez chrzest, co uzdalnia wierzącego do pracy nad swym zbawieniem przez dobre uczynki, udział w ofierze mszy świętej, zdobywanie odpustów, modlitwy do świętych i Marii, itp. Łaska nie przychodzi do wierzących bezpośrednio przez Chrystusa, lecz przez kościół, drogą sakramentów i wstawiennictwa Marii, dlatego teologia rzymskokatolicka używa liczby mnogiej "łaski", mając na myśli rezultat ludzkich wysiłków, zamiast liczby pojedynczej, jakiej Biblia używa w odniesieniu do łaski zbawienia przychodzącej wyłącznie dzięki ofierze Chrystusa i naszej w to wierze (stąd trzy główne zasady Reformacji: sola Scriptura, czyli "tylko Biblia", sola gratia, czyli "tylko łaska" i sola fide, czyli "tylko wiara"). Na tym polegała główna różnica między pozycją Rzymu, a doktryną o usprawiedliwieniu z łaski przez wiarę głoszoną przez Reformatorów.

23. The Convert's Catechism of Catholic Doctrine, Rockford, Illinois: TAN, 1977.

24. Cyt. w: Los Angeles Times, 8 marzec (1983): część I, 10.

| początek | odtwarzanie MIDI | dodaj do ulubionych | rekomenduj znajomym | strona główna |