Czym jest Apokalipsa

Wbrew pozorom, głównym tematem Apokalipsy nie są bestie, ani nawet antychryst. Jest ona "objawieniem Jezusa Chrystusa" (Ap.1:1). W jej 404 wersetach imię Jezusa pojawia się w różnych formach 250 razy! Czyni to Objawienie wg Jana najbardziej chrystocentryczną księgą Biblii!

Apokalipsa obfituje w symbole. Większość z nich zakorzeniona jest w Starym Testamencie, do którego Jan czyni przeszło 600 aluzji!⁽¹⁾ Dzięki tej symbolice nie każdy potrafi zrozumieć znaczenie proroctw (Mt.13:13-15), co być może uchroniło księgę Objawienia przed zniszczeniem ze strony tych, przed którymi przestrzega.

Pierwszym kluczem do zrozumienia Apokalipsy jest więc Stary Testament. Drugim jest Ewangelia. Wielu ignoruje nowotestamentową interpretację realiów starotestamentowych, skazując się na literalną interpretację symboli. Występujące w Apokalipsie terminy geograficzne odczytują w kontekście dzisiejszego Bliskiego Wschodu. A więc, gdy mowa o "Eufracie" sądzą, że chodzi o rzekę w Mezopotamii, "Babilon" odnoszą do Iraku, zaś "Izrael" do państwa, które powstało w 1948 roku. Taka "gazetowa" interpretacja wczytuje współczesne wydarzenia w proroctwa Biblii, a jej literalizm, zamiast kierować uwagę na Jezusa i Jego lud, zwraca ją na manowce polityki Żydów czy awanturnictwo Saddama Husseina. Bóg odsłania w Apokalipsie przyszłość, ale w nawiązaniu do swego działania w przeszłości, dlatego kontekst dla symboli i zwrotów użytych przez Jana znajdziemy w biblijnej historii oraz nowotestamentowej interpretacji Starego Testamentu, a nie w wydarzeniach, które trafiają na czołówki gazet.

Proroctwa zawarte w Apokalipsie obejmują całą historię zbawienia, od czasów apostoła Jana po sąd Boży z akcentem na czasy końca. W całym Piśmie Świętym tylko księga Daniela charakteryzuje się podobną ciągłością chronologiczną w przedstawieniu ważnych dla ludu Bożego wydarzeń religijno-politycznych.⁽²⁾ Obie te księgi są tak blisko powiązane ze sobą, że powinny być studiowane razem, dlatego często będziemy się odwoływać do proroctw Daniela.

Apostoł Jan spisał Objawienie około roku 96 n.e. na wyspie Patmos, gdzie był uwięziony za wiarę w Chrystusa. Nic więc dziwnego, że zapowiedź przyszłości nie jest głównym celem jego księgi, lecz raczej zachęta i pociecha dla prześladowanych wierzących wszystkich wieków, aby strzegli się zwiedzeń i fałszywych nauk, trwając w miłości Prawdy.

Pan Jezus nie kazał Janowi pieczętować proroctw Apokalipsy (Ap.22:10), gdyż miały być aktualne dla każdego pokolenia: podtrzymując i inspirując wierzących, aż do powtórnego przyjścia Chrystusa. Mimo to, Apokalipsa uchodzi za najmniej zrozumiałą księgę Biblii. Paradoksalnie, jej pierwsze słowo (gr. apokalypsis) znaczy "odsłonięcie", "odkrycie", "objawienie" (Ap.1:1). Jezus zaraz na wstępie zachęca każdego z nas do studiowania i rozumienia jej proroctw:

"Błogosławiony ten, który czyta, i ci, którzy słuchają słów proroctwa i zachowują to, co w nim jest napisane; czas bowiem jest bliski." (Ap.1:3).

Pan Jezus ukazał Janowi w wizjach "co ma stać się potem" (Ap.4:1; 1:19). Pierwszych jedenaście rozdziałów Apokalipsy odnosi się głównie do przeszłości, a zapowiedziane w nich wydarzenia już się wypełniły. W tej książce skoncentrujmy się na tych rozdziałach, które odnoszą się do czasów przed nami. W nich apostoł Jan opisuje Boże zamiary wobec ziemi i jej mieszkańców, zarazem demaskując strategię księcia ciemności. Strategia ta, dopracowana do perfekcji na przestrzeni tysięcy lat, dla większości pozostaje bowiem nieznana.

Warto jednak podkreślić, że proroctwa biblijne nie zostały dane, aby zaspokoić naszą ciekawość, lecz nauczyć nas, jak żyć w wierze. Kto je rozumie, wie skąd przychodzi, dokąd i po co idzie, zna swoją rolę i widzi codzienne zmagania w kontekście toczącego się w duchowej sferze wielkiego boju między Chrystusem i Lucyferem. Każdy, kto zapozna się z proroctwami Pisma Świętego będzie też lepiej przygotowany na nadchodzące wydarzenia, niż inni.

PRZYPISY:

1. Hans K. LaRondelle, Light for the Last Days, Nampa, Idaho: Pacific Press, 1999, s. 67.

2. Ciągłość w przedstawianiu przyszłych wydarzeń odróżnia proroctwa apokaliptyczne od klasycznych proroctw biblijnych, których aplikacja, zgodnie z zasadami biblijnej typologii, rozszerza się często z wymiaru lokalnego po eschatologiczny. Na przykład, zapowiedzi zniszczenia Babilonu u Izajasza czy Jeremiasza znalazły wypełnienie w jego upadku, ale są też typem wskazującym na uniwersalne, ogólnoświatowe wypełnienie w dniach końca. Podobnie zapowiedź zniszczenia Tyru znalazła lokalne wypełnienie w upadku tego miasta, ale król Tyru stanowił też typ symbolizujący los Szatana w czasach końca.

| początek | odtwarzanie MIDI | dodaj do ulubionych | rekomenduj znajomym | strona główna |