Fragment pochodzi z książki: Jonatana Dunkel "Apokalipsa: Ostatnie wydarzenia na ziemi w proroctwach Pisma Świętego". Zamówienia kierować na adres: Orion, skr. poczt. 39, 26-600 Radomsko.

Biblia mówi, że Chrystus istniał, zanim urodził się w Betlejem. Jezus był świadom swego niebiańskiego pochodzenia. Pewnego razu powiedział: "Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, pierwej niż Abraham był, Jam jest" (J.8:58), Żydzi "porwali kamienie, aby rzucić na Niego" (J.8:59). Ich reakcja brała się stąd, że w ich języku "Jam jest" (hebr. Jahwe) to imię Boga. Przypisując je sobie, Jezus twierdził, że to On wprowadził Izraelitów do Ziemi Obiecanej (Pwt.1:33).

Takie wyznanie mógł uczynić tylko Bóg, szaleniec lub kłamca. Jezus nie był kłamcą ani szaleńcem. Apostoł Paweł nie miał wątpliwości, że to On był starotestamentowym Bogiem Jahwe, który wyprowadził Izrael z niewoli w Egipcie:

"A chcę bracia, abyście dobrze wiedzieli, że ojcowie nasi wszyscy byli pod obłokiem i wszyscy przez morze przeszli, i wszyscy w Mojżesza ochrzczeni zostali w obłoku i w morzu, i wszyscy ten sam pokarm duchowy jedli, i wszyscy ten sam napój duchowy pili; pili bowiem z duchowej skały, która im towarzyszyła, a skałą tą był Chrystus." (1Kor.10:1-4).

Jan Chrzciciel również stwierdził, że Chrystus istniał przed nim, mówiąc: "Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. To jest Ten, o którym powiedziałem: Po mnie przyjdzie Mąż, który mnie przewyższył godnością, gdyż był wcześniej ode mnie. Ja Go przedtem nie znałem, ale przyszedłem chrzcić wodą w tym celu, aby On się objawił Izraelowi... On jest Synem Bożym" (J.1:29-30.34).

Syn Boży współdziałał z Ojcem: "Wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone" (Kol.1:16; J.1:1-3). Jezus zostawił swe boskie atrybuty (Flp.2:6-7), aby stać się człowiekiem i zbawić ludzkość (Hbr.2:17). Na ziemi nie korzystał ze swej boskiej mocy, choć Szatan próbował Go do tego nakłonić (Mt.4:1-10).

Źródłem przekonania Jezusa o Jego boskości nie były cuda, gdyż podobne mocą Bożą czynili prorocy i apostołowie: uzdrawiali (2Krl.5:14; Dz.3:6-8), rozmnażali pokarm (2Krl.4:42-44), wskrzeszali z martwych (2Krl.4:34-35; Dz.9:40). Cuda czynią fałszywi mesjasze, toteż nie dowodzą one niczego (Mt.24:24). Przeświadczenie Jezusa opierało się na Biblii. Wypływało ono ze zrozumienia jej proroctw (Łk.24:27; Mt.3:17).

Jezus często powoływał się na jej autorytet, mówiąc: "Napisano", pokazując, że nasza wiara ma opierać się na obiektywnym źródle prawdy, jakim jest Słowo Boże, nie zaś na ludzkiej mądrości, emocjach czy zmysłach, które łatwo oszukać.

Życie, czas i śmierć Mesjasza przepowiedziano w proroctwach na wieki przed Jego narodzinami. Porównując je z działalnością Jezusa z Nazaretu, każdy może poddać próbie Jego mesjańskie roszczenia. Studium poniższych proroctw, a także 9 rozdziału księgi Daniela i 53 rozdziału księgi Izajasza sprawiło, że przestałem być ateistą. Podobne doświadczenie stało się udziałem wielu moich przyjaciół i znajomych. Wierzę, że lektura tej książki pomoże znaleźć Prawdę każdemu, kto ją miłuje.

Henry Liddon, profesor uniwersytetu oksfordzkiego znalazł w Starym Testamencie 332 specyficzne proroctwa mesjańskie, które wypełniły się literalnie w osobie i misji Jezusa. Stopień szczegółowości tych proroctw jest tak wysoki, że praktycznie wyklucza osobę, która wypełniłaby choćby osiem z nich.⁽²⁾ Peter Stoner w książce Science Speaks (Nauka przemawia) wykazuje, że rachunek prawdopodobieństwa, aby ktokolwiek wypełnił osiem z tych proroctw wynosi 1 do 1.000.000.000.000.000.000.⁽³⁾ Dla porównania, taka liczba monet rozłożona na powierzchni Niemiec, Polski i Czech pokryłaby ją półmetrową warstwą! Gdyby jedną z tych monet oznaczyć i dać komuś pojedynczą szansę znalezienia jej z zawiązanymi oczami, prawdopodobieństwo tego byłoby równe wypełnieniu się tylko ośmiu zapowiedzi mesjańskich w życiu jednego człowieka!⁽⁴⁾ Jezus z Nazaretu wypełnił zaś ponad 300 takich proroctw!

Apostoł Paweł napisał: "Lecz gdy nadeszło wypełnienie czasu, zesłał Bóg Syna swego, który się narodził z niewiasty" (Gal.4:4). Mesjasz miał rozpocząć i zakończyć publiczną służbę pod koniec 70 proroczych tygodni (490 dni-lat) wyznaczonych przez fascynujące proroctwo Daniela.

²⁴"Ustalono siedemdziesiąt tygodni nad twoim narodem i twoim świętym miastem, by położyć kres nieprawości, grzech obłożyć pieczęcią i odpokutować występek, a wprowadzić wieczną sprawiedliwość, przypieczętować widzenie i proroka i namaścić to, co najświętsze.

²⁵Ty zaś wiedz i rozumiej: Od chwili, kiedy wypowiedziano słowo, że nastąpi powrót i zostanie odbudowana Jerozolima, do Władcy-Pomazańca - siedem tygodni i sześćdziesiąt dwa tygodnie; zostaną odbudowane dziedziniec i wał, w czasach jednak pełnych ucisku.

²⁶A po sześćdziesięciu dwóch tygodniach Pomazaniec zostanie zgładzony i nie będzie go. Miasto zaś i świątynia zginie, gdy wódz nadejdzie. Koniec jego nastąpi wśród powodzi, i do końca wojny potrwają zamierzone spustoszenia.

²⁷Utrwali on przymierze dla wielu przez jeden tydzień. A około połowy tygodnia ustanie ofiara krwawa i ofiara z pokarmów. Na skrzydle zaś świątyni będzie ohyda ziejąca pustką i przetrwa aż do końca, do czasu ustalonego na spustoszenie." (Dn.9:24-27).

W apokaliptycznych proroctwach czas podaje się według zasady "dzień za rok".⁽⁵⁾ Profetyczny "dzień" to jeden kalendarzowy rok (Ez.4:6; Lb.14:34).⁽⁶⁾ Praktyka używania dni do oznaczania lat jest częsta w Starym Testamencie, choć trudno ją uchwycić w przekładach z języka hebrajskiego, gdyż tłumacze oddają "dni", jako "lata", wszędzie gdzie taki sens jest oczywisty.⁽⁷⁾ Oto jeden z tekstów biblijnych, który ilustruje powyższą zasadę: "Naliczysz sobie siedem lat sabatowych, siedem razy po siedem lat, a dni tych siedmiu sabatów wyniosą czterdzieści dziewięć lat" (Kpł.25:8). Siedem tygodni zostały utożsamiane z 49 latami, podobnie jak siedemdziesiąt tygodni (490 dni) z 490 latami w proroctwie Daniela.

Zasada "dzień - rok" jest kluczem do proroctwa Daniela o 70 tygodniach lat. W czasach Daniela naród izraelski otrzymał 490 lat łaski (70 x 7 = 490). Okres ten rozpoczął dekret o odbudowie Jerozolimy (Dn.9:25) wydany jesienią 457 roku p.n.e. przez perskiego króla Artakserksesa (464-424 p.n.e.). W tej sprawie wyszło kilka uzupełniających się dekretów, dlatego Ezdrasz mówiąc o nich używa słowa "dekret". Dopiero ten ostatni wprowadzono w życie (Ezd.7:11-27).⁽⁸⁾

Ile lat miało upłynąć od tego dekretu do nadejścia Mesjasza? Biblia mówi: "Od chwili, kiedy wypowiedziano słowo, że nastąpi powrót i zostanie odbudowana Jerozolima, do Władcy-Pomazańca - siedem tygodni i sześćdziesiąt dwa tygodnie" (Dn.9:25). 69 tygodni to 483 lata (69 x 7 = 483), które upłynęły jesienią 27 roku n.e.⁽⁹⁾

W 27 roku Mesjasz miał rozpocząć publiczną działalność. Słowo Mesjasz z hebrajskiego oznacza "Namaszczony" lub "Pomazaniec" (gr. Christos; łac. Chrystus). Jezus został namaszczony podczas chrztu (Dz.10:38).

"I stało się w owe dni, że przyszedł Jezus z Nazaretu Galilejskiego i został ochrzczony przez Jana w Jordanie. I zaraz, kiedy wychodził z wody, ujrzał rozstępujące się niebiosa i Ducha nań zstępującego jako gołębica. I rozległ się głos z nieba: Tyś jest Syn mój umiłowany, którego sobie upodobałem. (Mk.1:9-11).

Stało się to w "piętnastym roku panowania cesarza Tyberiusza" (Łk.3:1.21), czyli w 27 roku n.e.⁽¹⁰⁾ W tej samej Ewangelii wg Łukasza czytamy, że Jezus miał wówczas "około trzydziestu lat" (Łk.3:23).⁽¹¹⁾ Znając Pisma był świadom, że wypełnia wskazujące na Mesjasza proroctwo Daniela, gdyż zaraz po chrzcie powiedział: "Wypełnił się czas i przybliżyło się Królestwo Boże" (Mk.1:15).

Daniel zapowiedział, że po "siedmiu tygodniach" i "sześćdziesięciu dwóch tygodniach Pomazaniec zostanie zgładzony" (Dn.9:25-26). Użyta w tym miejscu forma czasownikowa (hebr. karat w Nifal) pojawia się w Pięcioksięgu, gdy mowa o człowieku skazanym na śmierć lub o starotestamentowych ofiarach (Rdz.15:10; Jer.34:18), zaś użyty czas sugeruje Jego brutalną śmierć.⁽¹²⁾ Mesjasz miał być zgładzony w środku ostatniego tygodnia lat, a więc na wiosnę 31 roku. Jego śmierć przyniosła kres ceremonialnemu systemowi ofiar (Dn.9:27; Kol.2:16-17).

Służba Chrystusa przypadła na ostatnich siedem z 490 lat łaski danych Izraelowi. Przywódcy żydowscy skazali Jezusa na śmierć w 31 roku, zaś w trzy i pół roku później w 34 roku n.e. rozpoczęły się w Jerozolimie zakrojone na dużą skalę prześladowania chrześcijan (Dz.8:1; Gal.1). Tak dobiegł końca ostatni z 70 proroczych tygodni przeznaczonych dla Izraela, jako narodu wybranego (Dn.9:24).

Naród izraelski odrzucając Mesjasza utracił swą uprzywilejowaną pozycję w planie zbawienia. Wkrótce potem Jerozolima ze świątynią legła w gruzach, zgodnie z zapowiedzią Daniela: "Miasto zaś i świątynia zginie, gdy wódz nadejdzie. Koniec jego nastąpi wśród powodzi, i do końca wojny potrwają zamierzone spustoszenia" (Dn.9:26).

Na krótko przed śmiercią, Jezus spoglądając na Jerozolimę zapłakał, wiedząc co ją czeka. Powiedział: "Przyjdą na ciebie dni, że twoi nieprzyjaciele usypią wał wokół ciebie i otoczą, i ścisną cię zewsząd. I zrównają cię z ziemią i dzieci twoje w murach twoich wytępią" (Łk.19:43-44). Do uczniów podziwiających świątynię rzekł: "Przyjdą dni, że z tego, co widzicie, nie pozostanie kamień na kamieniu, którego by nie odwalono (Łk.21:6).

Tak się stało w roku 70 n.e., gdy Rzymianie pod wodzą Tytusa zdobyli miasto. Z ogromnego kompleksu nie pozostał kamień na kamieniu, choć niektóre ważyły wiele ton.⁽¹³⁾

457 p.n.e. 27 n.e. 31 n.e. 34 n.e.

Proroctwa o narodzinach, życiu, śmierci i zmartwychwstaniu Mesjasza wypełniły się w działalności Jezusa z Nazaretu, potwierdzając, że był On tym, za kogo się podawał - Synem Bożym.

Bóg nie chce, aby w duchowych sprawach rządziła nami ślepa wiara czy emocje. Pragnie, abyśmy wierzyli w oparciu o racjonalne przesłanki. Biblijne proroctwa są fundamentem takiej rozumnej wiary.

Przyjście Chrystusa na ziemię, aby ratować ludzi było zagrożeniem dla władzy Szatana, który posłał przeciwko Niemu wszystkie swe kohorty. Do kulminacyjnego starcia doszło na Golgocie. Uczniowie opuścili Jezusa. Nie było przy Nim aniołów. Od Ojca odgradzały Go grzechy ludzi, które przyjął na siebie (Mk.15:34).

Stworzeni na podobieństwo Boże ludzie domagali się od Piłata: "Ukrzyżuj Go, ukrzyżuj Go!" (Mk.15:13-14), radując się z Jego cierpień. Nawet to nie osłabiło w Nim miłości, aby przyjść i umrzeć za nasze grzechy. Syn Boży skonał ze słowami: "Ojcze, nie policz im tego, gdyż nie wiedzą co czynią" (Łk.23:34).

Jezus nie uczynił cudu, aby uratować samego siebie. Szatan sądził, że na krzyżu rozprawił się z Synem Bożym na zawsze. Stało się inaczej. Przedśmiertny okrzyk "Wykonało się!" był dlań podzwonnym. Syn Boży zmartwychwstał! Wynik wielkiego boju został przesądzony. Chrystus odniósł zwycięstwo.

Juliusz Cezar, Budda, Neron, średniowieczni papieże, Hitler, Stalin, Mao Tse Tung, Sai Baba, David Koresh i wielu innych poszło śladami Lucyfera, pragnąc zająć miejsce Boga. Tylko Bóg w Chrystusie uniżył się i zajął miejsce człowieka.

"Chociaż był w postaci Bożej, nie upierał się zachłannie przy tym, aby być równym Bogu, lecz wyparł się samego siebie, przyjął postać sługi i stał się podobny ludziom; a okazawszy się z postawy człowiekiem, uniżył samego siebie i był posłuszny aż do śmierci, i to do śmierci krzyżowej." (Flp.2:6-8).

Krzyż obnażył charakter Szatana. Brutalny mord popełniony rękami ludzi na Synu Bożym usunął ostatni cień sympatii, na jaką Lucyfer mógł liczyć w niebie. Ten akt obnażył bezpodstawność jego oskarżeń wobec Boga i Jego Prawa. Mieszkańcy wszechświata mogli powiedzieć:

"Teraz nastało zbawienie i moc, i panowanie Boga naszego, i władztwo Pomazańca jego, gdyż zrzucony został oskarżyciel braci naszych, który dniem i nocą oskarżał ich przed naszym Bogiem... Dlatego weselcie się, niebiosa, i wy, którzy w nich mieszkacie. Lecz biada ziemi i morzu, gdyż zstąpił do was diabeł pałający wielkim gniewem, bo wie, że czasu ma niewiele." (Ap.12:10.12).

Zwycięstwo Chrystusa pozbawiło Szatana wpływu w niebie, ograniczając jego działalność do samej ziemi (Ap.12:9), ale i tu "czasu ma niewiele" (Ap.12:12).⁽¹⁴⁾

Golgota podbiła serca mieszkańców nieba. Tylko na ziemi większość wciąż czyni Boga odpowiedzialnym za cierpienie i śmierć. Naszą misją jest wskazać na prawdziwą przyczynę nieszczęść, którą jest potężny, ale samolubny anioł, a zarazem na miłość naszego Stwórcy, która ujawniła się w życiu i niewinnej śmierci Chrystusa za nasze grzechy.

PRZYPISY:

1. W 1979 roku znaleziono teksty z końca VII wieku p.n.e. zawierające cytaty z Księgi Liczb (zob. Time, 18 grudzień 1995, s. 67). Dowodzi to, że starotestamentowe księgi znano i kopiowano na długo przed datą, którą niektórzy sceptycy wyznaczali na powstanie oryginałów.

2. Floyd Hamilton, The Basis of Christian Faith, New York: Harper & Row, 1964, s. 160.

3. Peter W. Stoner, Robert C. Newman, Science Speaks, Chicago: Moody Press, 1976, s. 106.

4. Ibid., s. 112.

5. Biblijne podstawy zasady "dzień za rok" omawia szczegółowo dr William H. Shea w Selected Studies on Prophetic Interpretation, Lincoln, Nebraska: College View Printers, 1982, s. 25-93.

6. Miesiąc w popularnym na Bliskim Wschodzie cywilnym kalendarzu lunarnym, zwanym schematycznym liczył 30 dni, a rok 360 dni (szczegóły w: Jack Finegan, Handbook of Biblical Chronology, Hendrickson, 1998, s. 27). Różnicę z rokiem słonecznym wyrównywano dodając kilka miesięcy, co 19 lat, dlatego nazywamy go kalendarzem lunisolarnym. Od czasu niewoli babilońskiej posługiwali się nim Izraelici. Także w Egipcie stosowano kalendarz oparty na 30-dniowych miesiącach, z tym że solarny. Obie te cywilizacje (mezopotamska i egipska) otrzymały go zapewne od tych, którzy przetrwali potop, gdyż w biblijnej historii o potopie pięć miesięcy jest substytutem dla 150 dni (Rdz.7:11; 8:3-4), z czego wynika, że miesiąc liczył 30 dni (5 x 30 = 150).

7. Na przykład, tam gdzie czytamy, że "okres czasu, który spędził Dawid w kraju filistyńskim, wynosił rok i cztery miesiące" (1Sm.27:7), tekst hebrajski mówi: "dni i cztery miesiące". To, że dni używane były w języku hebrajskim wymiennie z latami, widać w genealogii Adama (Rdz.5), czy w stwierdzeniu Boga: "Nie może pozostawać duch mój w człowieku na zawsze, gdyż człowiek jest cielesną istotą; niechaj więc dni jego wynoszą sto dwadzieścia lat (Rdz.6:3). Ten tekst jest pierwszą proroczą zapowiedzią z elementem czasowym, w której dni i lata są powiązane.

8. Na datę 457 p.n.e wskazuje Gleason L. Archer, Encyclopedia of Bible Difficulties, Grand Rapids, Michigan: Zondervan, 1982, s. 290. Szczegóły odnośnie tej daty oraz dekretu wydanego przez Artakserksesa podaje Siegfried H. Horn, Lynn H. Wood, The Chronology of Ezra 7, Washington D.C.: Review and Herald, 1970, passim oraz F. B. Holbrook, Seventy Weeks, Leviticus, and the Nature of Prophecy, Washington, D.C.: Biblical Research Institute, 1986, s. 3-64.

9. Obliczając na kalkulatorze lub w pamięci musimy odjąć nieistniejący rok 0. Dekret ukazał się jesienią roku 457 p.n.e., co oznacza, że do przełomu ery pozostało 456 roku. Odejmując tę ilość lat od pełnych 483 (69 tygodni) lat uzyskujemy 26 roku, czyli jesień roku 27 n.e.

10. W starożytności zwykle datowano wydarzenia w oparciu o lata panowania władcy, albo od imienia sprawującego najwyższy urząd w państwie. Nie było wówczas takiego systemu, jak nasza chronologia. Łukasz posługuje się stosowaną powszechnie w Judei i na całym Bliskim Wschodzie inkluzywną metodą liczenia, która polegała na tym, że rok panowania poprzedniego króla był zarazem pierwszym rokiem panowania nowego króla. Judejczycy liczyli nowy rok od jesiennego miesiąca Tiszri. Jeśli jakiś król zmarł przed tym miesiącem, wówczas resztę roku, jaka pozostawała do tego miesiąca, nawet jeśli było to tylko kilka dni czy tygodni, liczono już jako pierwszy rok panowania nowego króla. Pierwszy rok panowania cesarza Tyberiusza, według inkluzywnej rachuby liczenia rozpoczął się między datą śmierci Oktawiana Augusta (19 sierpień), a miesiącem Tiszri (październik), który oznaczał żydowski Nowy Rok, a zarazem drugi rok panowania Tyberiusza. Inaczej mówiąc, drugi rok panowania Tyberiusza rozpoczął się jeszcze tego samego 14 roku n.e. i trwał od jesieni 14 roku do jesieni 15 roku n.e. W rezultacie 15-ty rok jego panowania rozpoczął się jesiennym miesiącem Tiszri w roku 27. Niektórzy podają inne wyjaśnienie tego tekstu, wskazując na koregencję Tyberiusza, gdyż Oktawian August, aby zapewnić swojemu przybranemu synowi tron usynowił go i przekazał mu wiele kluczowych funkcji przed swoją śmiercią. O tej koregencji wspomina starożytny pisarz rzymski Velleius Paterculus (2, 121:1-2). Nie ma jednak pewności, czy przekazanie koregencji nastąpiło w roku 11, 12 czy 13, dlatego historycy zwykle pomijają tę kwestię, tym bardziej że Rzymianie nie liczyliby jego panowania od tego momentu, lecz od 1 stycznia. Jak dotąd brak źródeł, które potwierdzałyby, że ktokolwiek w starożytności datował początek panowania Tyberiusza od jego koregencji z Oktawianem Augustem.

11. Jezus urodził się za panowania Heroda Wielkiego (Mt.2:16), który zmarł w roku 4 p..n.e. Dowodzi to, że Jezus nie urodził się później niż w 4 roku p.n.e. Najbardziej prawdopodobny jest 5 rok p.n.e. Kilkuletnie przesunięcie w stosunku do początku naszej ery jest wynikiem błędu mnicha Dionizego Małego, któremu cesarz Justynian Wielki (482-565 n.e.) zlecił zmianę w sposobie liczenia lat, nakazując mu przyjąć za punkt odniesienia datę narodzin Jezusa, zamiast roku założenia Rzymu. Błąd mnicha spowodował niezgodność wynoszącą 4 lata (zob. Biblia Tysiąclecia, Poznań: Wydawnictwo Pallotinum, 1984, tablica chronologiczna 6, przypis). Jezus urodził się zapewne w 5 roku p.n.e, toteż (biorąc pod uwagę brak roku zerowego) w 27 roku n.e. miał "około trzydziestu lat" (Łk.3:23).

12. Jacques B. Doukhan, Secrets of Daniel, Hagerstown, Maryland: Review and Herald, 2000, s. 148.

13. Józef Flawiusz, Wojny żydowskie, 6, 5:2 w: The Works of Josephus, Peabody, Massachusetts: Hendrickson Publishers, 1987, s. 741.

14. Kontekst 12 rozdziału Apokalipsy dowodzi, że Lucyfer utracił przystęp do nieba po zmartwychwstaniu Chrystusa (Ap.12:5), a przed okresem 1260 proroczych dni (Ap.12:6.13-14). Stało się to wkrótce po zmartwychwstaniu, gdy ofiara Jezusa została zaakceptowana przez Boga Ojca.

Adres serwisu:
http://www.eliasz.pl

Chrzescijanski Serwis Promocyjny

Ostatnie zmiany: 31.12.2000 r.

[początek]