Fragment pochodzi z książki: Jonatana Dunkel "Apokalipsa: Ostatnie wydarzenia na ziemi w proroctwach Pisma Świętego". Zamówienia kierować na adres: Orion, skr. poczt. 39, 26-600 Radomsko.

Wspomniane w Apokalipsie pieczętowanie 144.000 odbywa się, gdy na ziemi głoszone jest trójanielskie poselstwo (Ap.14:6-11). Jego treść znajdziemy między sekwencją o mocach, które forsują piętno Bestii (Ap.13), a opisem sądu Bożego (Ap.14:14-20). Odrzucenie go oznacza przyjęcie zwiedzenia symbolizowanego przez "trzy duchy nieczyste jakby ropuchy: a są to duchy czyniące znaki - demony" (Ap.16:13-14), które uczynią "siedliskiem demonów" (Ap.18:2). Stąd wezwanie skierowane do wszystkich dzieci Bożych, aby go opuścić (Ap.18:4).

Trójanielskie poselstwo przywodzi na myśl dekrety trzech królów perskich - Cyrusa, Dariusza i Artakserksesa, dzięki którym Izrael mógł powrócić do Ziemi Obiecanej (Ez.6:12-14). W czasie niewoli wielu Izraelitów zadomowiło się w Babilonie, toteż Bóg musiał skierować do nich aż trzy wezwania (Jer.50:8; 51:6.45).

Podobne trzy wezwania Bóg kieruje dziś do duchowego Izraela. Ci, którzy są poza kościołem Bożym wyjdą z duchowego Babilonu, aby przyłączyć się do ruchu symbolizowanego przez trzech aniołów. Słowo "anioł" (gr. angelos) znaczy "posłaniec" i odnosi się do posłanych przez Boga ludzi, aby ogłosić ostatni Boży apel do świata (Ap.1:20; 2:1; 14:6).

Zwrot, że niosący to poselstwo anioł leciał przez "środek nieba" i głosił je "wszystkim narodom, i plemionom, i językom, i ludom" (Ap.14:6) podkreśla jego rozmach. Dotrze ono do wszystkich krajów i języków świata, pomimo represji z jakimi się spotka (Ap.13:15-17). Jego treść i wymiar są wśród cech, po których możemy rozpoznać widzialny kościół Boży.

"Potem ujrzałem innego anioła lecącego przez środek nieba, mającego odwieczną Dobrą Nowinę do obwieszczenia wśród tych, którzy siedzą na ziemi, wśród każdego narodu, szczepu, języka i ludu. Wołał on głosem donośnym: Ulęknijcie się Boga i dajcie Mu chwałę, bo godzina sądu Jego nadeszła. Oddajcie pokłon Temu, co niebo uczynił i ziemię, i morze, i źródła wód!" (Ap.14:6-7).

Zwrot "odwieczna Dobra Nowina" wskazuje, że trójanielskie poselstwo nie jest nową nauką. Ma korzenie w Starym i Nowym Testamencie. Jego esencją jest zapowiedziane w proroctwach i ceremoniach życie, śmierć, zmartwychwstanie, pośrednictwo i drugie przyjście Chrystusa. Syn Boży, jeszcze przed założeniem świata, zobowiązał się przyjść na ziemię i umrzeć za ludzkość, gdyby człowiek zgrzeszył (Ef.1:3; Ap.13:8). Ewangelia, zrozumiana i przyjęta wywołuje głęboką wdzięczność do Zbawiciela i pragnienie posłuszeństwa wobec Prawa Bożego (J.14:15; 1J.2:3-5), dlatego Biblia nazywa ją "tajemnicą pobożności" (1Tym.3:16).

Dobra Nowina była znana już w ogrodzie Eden, gdzie złożono pierwszą ofiarę wskazującą na doskonałego Baranka (Rdz.3:21). Podobne ofiary składał Abel (Rdz.4:4), Noe (Rdz.8:20), Abraham (Rdz.22:13) i inni, aby przypieczętować swe przymierze z Bogiem. Podstawą tego przymierza była zawsze wiara w gładzącego grzechy Baranka Bożego.

Pismo Święte mówi też o "tajemnicy nieprawości", która na różne sposoby świadczy, że człowiek może uzyskać życie wieczne ludzkim sposobem. U jej podstaw leży legalizm, który produkuje służbę ze strachu lub dla nagrody, zamiast z miłości i wdzięczności.

Biblia mówi, że Bóg "zbawił nas nie dla uczynków sprawiedliwości, które spełniliśmy, lecz dla miłosierdzia swego" (Tyt.3:5). "Człowiek bywa usprawiedliwiony przez wiarę, niezależnie od uczynków" (Rz.3:28). Dobre uczynki są rezultatem przyjęcia sprawiedliwości Chrystusa, a nie środkiem do zbawienia.

Niektórzy teolodzy katoliccy twierdzą, że greckie słowo dikaio, którego używa Paweł mówiąc o usprawiedliwieniu nie odnosi się do sprawiedliwości przypisanej. Opinii tej nie potwierdzają jednak słowniki greki nowotestamentowej. Jeden z najlepszych podaje: "W pismach Pawła zastosowanie tego terminu jest klarowne i nie podlegające dyskusji... nie sugeruje ono potrzeby dodania moralnych wartości - czynienia dobrze - w sensie prawidłowych uczynków. Wskazuje to, że usprawiedliwienie bezbożnego, który uwierzy, odbywa się na bazie usprawiedliwiającego aktu Boga, dzięki śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa."⁽¹⁾

Pamiętajmy jednak, że usprawiedliwienie, choć jest darem, nie było tanie! Pan Jezus zapłacił za nie swoim życiem. Nie powinniśmy więc widzieć okazanej nam w Chrystusie łaski, jako czegoś taniego, pomimo że jest dostępna za darmo, ani też zapominać o prawdziwym uświęceniu, które cechuje posłuszeństwo wobec przykazań Bożych z miłości i wdzięczności.

Poselstwo pierwszego anioła głoszone jest "donośnym głosem", co potwierdza, że usłyszą je wszyscy mieszkańcy ziemi. Zachęca ono do bojaźni Bożej (Ap.14:7). Bojaźń ta nie polega jednak na lęku, lecz na poznaniu Boga (Prz.2:5), szukaniu społeczności z Nim (Ps.25:14), unikaniu złego (Prz.8:13) i przestrzeganiu Jego Prawa (Ps.111:10).

Zawiera ono również nakaz, aby oddać chwałę Bogu (Ap.14:7). Nakaz ten godzi w naszą egocentryczną naturę, która stawia w centrum siebie i to, co sama zdobyła. Ewangelia nawołuje do skoncentrowania się na Bogu i na tym, co On zrobił dla nas. Bóg wybrał na pieczęć sabat, między innymi dlatego, że wymaga on odsunięcia ludzkich działań na rzecz odpoczynku w dziełach Bożych.

Pierwszy z trzech aniołów głosi, że "godzina sądu Jego nadeszła". Użyty w nim profetyczny czas przeszły (gr. elthen⁽²⁾) wskazuje, że sąd odbywa się w niebie, gdy to poselstwo jest głoszone na ziemi. Apostoł Jan nawiązuje tutaj do niebiańskiego sądu wspomnianego w księdze Daniela (Dn.7:9-10; 8:14).

Czternasty rozdział Apokalipsy mówi o dwóch godzinach sądu. Pierwsza "godzina", to sąd przedadwentowy, odbywający się w niebie, gdy kościół Boży głosi na ziemi trójanielskie poselstwo (Ap.14:7). Druga "godzina" to wielkie żniwo w czasie wykonawczej fazy sądu podczas przyjścia Chrystusa (Ap.14:15).

Warto też zauważyć, że słowo "sąd" (gr. krisis) odnosi się tu do procesu sądzenia, który rozpoczął się przed przyjściem Chrystusa (Ap.14:7), nie zaś do werdyktu (gr. krima), który zapadnie przy paruzji. Podczas tego sądu Jezus jest zarówno naszym sędzią jak obrońcą, dlatego dla wierzących sąd jest wybawieniem, a poselstwo o nim częścią "ewangelii wiecznej", czyli Dobrej Nowiny (Ap.14:6).

Za sprawą tego sądu i werdyktu, żywi sprawiedliwi zostaną przemienieni i zabrani do nieba razem ze zmarłymi sprawiedliwymi (1Tes.4:13-17), podczas gdy pozostali zmarli powstaną na zmartwychwstanie potępienia (J.5:28-29). Taki sam porządek chronologiczny występuje w księdze Daniela:

"W owym czasie powstanie Michał, wielki książę, który jest orędownikiem synów twojego ludu, a nastanie czas takiego ucisku, jakiego nigdy nie było, odkąd istnieją narody, aż do owego czasu. W owym to czasie wybawiony będzie twój lud, każdy, kto jest wpisany do księgi żywota. A wielu z tych, którzy śpią w prochu ziemi, obudzą się, jedni do żywota wiecznego, a drudzy na hańbę i wieczne potępienie" (Dn.12:1-2).

Podczas powtórnego przyjścia Chrystusa ludzie nie powstaną na sąd, lecz w rezultacie sądu, który się odbył i zakończył w niebie przed Jego powrotem, stąd nazywa się go "sądem przedadwentowym".⁽³⁾

Druga część poselstwa pierwszego anioła kieruje uwagę na oddawanie czci "Temu, co niebo uczynił i ziemię, i morze, i źródła wód!" (Ap.14:7). Fraza ta pochodzi z IV przykazania Bożego (Wj.20:11), nakazującego święcić siódmy dzień tygodnia - sabat.

Przestrzeganie przykazań ma być odpowiedzią wdzięcznego serca na Boże wybawienie. Wdzięczność i lojalność wobec Stwórcy powinna motywować nasze serca do przestrzegania Prawa Bożego. W jego centrum jest przykazanie IV (Wj.20:8-11). Sabat jest pieczęcią, którą Bóg położył na dziele stworzenia oferując odpoczynek w dwóch wielkich dziełach Bożych na rzecz ludzkości: stworzeniu i odkupieniu (Hbr.4).

Kwestia sabatu i nabożeństwa nie przypadkiem są ośrodkiem poselstwa pierwszego anioła. Kontrastem dla nich jest bowiem fałszywe nabożeństwo i fałszywy sabat, jaki narzucą światu Bestia i Fałszywy Prorok (Ap.13). W przeciwieństwie do tych, którzy strzegą przykazań Bożych, i mają Boży odpoczynek (Hbr.4:9) Biblia mówi, że "nie mają spoczynku we dnie i w nocy czciciele Bestii i jej obrazu, i ten, kto bierze znamię jej imienia" (Ap.14:11)

"A inny anioł, drugi, przyszedł w ślad mówiąc: Upadł, upadł wielki Babilon, co winem zapalczywości swego nierządu napoił wszystkie narody!" (Ap.14:8).

Poselstwo drugiego anioła idzie za pierwszym w sensie towarzyszenia mu. Pojawia się w nim Babilon, dlatego, że tak jak w czasach starotestamentowych Babilon nastawał na Izrael, tak w czasach końca duchowy Babilon wystąpi przeciwko Resztce Bożej. Babilon sięga wieży Babel, której nazwa "brama do nieba" wyrażała pragnienie odstępczej religii, aby posiąść cześć należną Bogu (Rdz.11:4; Iz.13:13-14). Podobne pragnienie towarzyszy działaniom instytucji reprezentowanych przez Mały Róg (Dn.7) i Króla Północy (Dn.11:36-45).

Wielki Babilon czasów końca to fałszywa trójca: Smok, Bestia z Morza i Fałszywy Prorok (Ap.16:19). Wyrażenie "Wielki Babilon" (Ap.14:8) jest aluzją do samo-wywyższającej wypowiedzi króla Nabuchodonozora (Dn.4:30) i butnej postawy Baltazara, który wydał wielką ucztę, gdy wojska Cyrusa stały u wrót miasta. Duchowy Babilon czasów końca będzie czuł się równie niezagrożony, mimo swego upadłego stanu. Zagłada przyjdzie nań równie niespodziewanie.

"Wino" Babilonu reprezentuje odstępcze doktryny (Mt.9:17), a "nierząd" związek kościoła z władzą świecką (Ap.17:2). Pod wpływem wina w umysłach ludzi zaciera się granica między świętym i pospolitym, między Stwórcą i stworzeniem, między Prawem Bożym a ludzkim. Zachwiany osąd popchnie ludzi "pijanych" naukami Babilonu do nietolerancji i prześladowań (Ap.13:15), tak iż duchowy Babilon będzie pijany "krwią świętych" (Ap.17:6).

Lud Boży otrzyma przed przyjściem Chrystusa wzmocnienie w postaci "późnego deszczu" Ducha Świętego (Jl.2:23), który przyda trójanielskiemu poselstwu wielkiego rozmachu (Ap.18:2). Zamanifestuje się wtedy podobna moc Boża, jak podczas "wczesnego deszczu" Ducha Świętego w Zielone Świątki (Dz.2).

Poselstwo drugiego anioła kładzie akcent na odstępstwo Babilonu, przynaglając do wyjścia z niego (Ap.18:2-4). Dla wierzących, którzy wciąż ociągają się z tym, wylanie "deszczu wieczornego" będzie ostatnią szansą. Wówczas jednak trudniej będzie podjąć decyzję, niż dziś, nie tylko ze względu na sankcje ekonomiczne, ale także dlatego, że wylaniu Ducha Świętego diabeł przeciwstawi fałszywe ożywienie religijne ze znakami, uzdrowieniami i objawieniami, którym trudno będzie się oprzeć, choć kryć się będą za nimi "czyniące cuda duchy demonów" (Ap.16:14).

Dlaczego Bóg dopuści zwodnicze cuda, przy pomocy których Szatan zwiedzie nawet niektórych spośród wybranych (Mt.24:24)? Dziś tylko garstka ludzi wybiera pieczęć Boga i garstka się jej sprzeciwia. Większość jest nieświadoma lub niezdecydowana w tej kwestii. Dla niej Bóg dopuści, aby Szatan pogrążył świat w zwiedzeniu i rozpętał prześladowania. Apokalipsa i księga Daniela raz za razem podkreślają jednak, że Bóg jest u sterów i obróci wszystko ku dobremu dla tych, którzy go miłują (Rz.8:28). Pamiętajmy o tym.

"A inny anioł, trzeci, przyszedł w ślad za nimi, mówiąc donośnym głosem: Jeśli kto wielbi Bestię i obraz jej, i bierze sobie jej znamię na czoło lub rękę, ten również będzie pić wino zapalczywości Boga przygotowane, nierozcieńczone, w kielichu Jego gniewu." (Ap.14:9-10).

Proklamowanie tak doniosłego poselstwa jest przywilejem, ale nie zawsze zadaniem wdzięcznym. Wołanie o wyjście z upadłych kościołów wydaje się nietaktem. Głoszenie upadku duchowego Babilonu w epoce ekumenizmu jawi się jako awanturnictwo, a nawet szerzenie nienawiści. Poselstwo to stanowi jednak część Ewangelii. Co więcej, ma ono przygotować świat na powtórne przyjście Chrystusa!

W przeciwieństwie do poprzednich dwóch wezwań, które mają ogólny charakter, to skierowane jest do każdego człowieka: "Kto wielbi... i bierze... będzie pić". Ostrzega ono każdego indywidualnie przed odrzuceniem trójanielskiego poselstwa. Jezioro siarki nie jest przeznaczeniem ludzi, lecz Smoka, Bestii i Fałszywego Proroka (Ap.19:20). Możesz go uniknąć opuszczając te odstępcze systemy i żyjąc w zgodzie z wolą Bożą.

Trzeci anioł przestrzega przed oddawaniem czci Obrazowi Bestii, a więc przed akceptacją autorytetu w sprawach duchowych ze strony systemu podporządkowanego odstępczej religii. Każdy będzie musiał wkrótce wybrać między wiernością Bogu, a lojalnością wobec Obrazu Bestii. Tych, którzy strzegą "przykazań Boga i wiary Jezusa" (Ap.14:12) spotkają ekonomiczne sankcje oraz prześladowania (Ap.13:15-17).

Przyjęcie piętna Bestii przyniesie tylko pozorny spokój. Wszyscy, którzy je otrzymają, z przekonaniem lub bez (na czoło lub na rękę) zginą podczas ostatnich plag (Ap.16). Jezus powiedział: "Kto stara się zachować życie swoje, straci je, a kto straci życie swoje dla Mnie, znajdzie je" (Mt.10:39). Wybierz miłość Chrystusa, wierność wobec Słowa Bożego, posłuszeństwo wobec Prawa Bożego. Pan Jezus obiecał, że "kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony" (Mt.10:21-22).

PRZYPISY:

1. Theological Dictionary of the New Testament, red. Gerhard Kittel, Gerhard Friedrich, Grand Rapids: Eerdmans, 1964, t. 2, s. 215.

2. Czas aoryst indicativ. act.; więcej informacji na ten temat w: Frank B. Holbrook, red. Symposium on Revelation - Book II, Silver Spring, Maryland: Biblical Research Institute, 1992, s. 433-434.

3. Sąd przedadwentowy niektórzy nazywają sądem śledczym, dochodzeniowym czy przeglądowym.

Adres serwisu:
http://www.eliasz.pl

Chrzescijanski Serwis Promocyjny

Ostatnie zmiany: 31.12.2000 r.

[początek]