Młode wino w starych bukłakach?

Gedeon, sędzia izraelski, wódz powołany przez Pana do uwolnienia narodu Izraelskiego od najazdów Midianitów i Amalekitów. Pochodził z najbiedniejszego rodu plemienia Manassesytów, ale to nie przeszkadzało Panu w użyciu go do dzieła, które zaplanował. W Księdze Sędziów, od 6 rozdziału opisana jest ta historia.

Przyczyną nieszczęść Izraelitów było odstępstwo od Pana, służenie innym bogom: Aszerom i Baalom. Dlatego zapłonął gniew Boży przeciwko ludowi, który sobie wybrał i pozwolił by Midianici i Amalekici gnębili go. Jednak nie pozostał On nieczuły na głos wołający o pomoc, postanowił jeszcze raz wyrwać Izraela z niedoli, tym razem używając Gedeona. Zanim jednak Gedon mógł wyruszyć, na Boże polecenie rozwalił ołtarz Baala i ściął słup kultowy, które należały do jego ojca. Potem doświadczał Pana Boga za pomocą runa i rosy, aby jeszcze upewnić się i Pan odpowiadał mu. To nie Gedeon, ani jego trzystu wojowników pokonało wrogów, gdyby Pan nie był z nimi nie dokonaliby niczego. Pan okazał swą wielką moc, tak że Midianici wyniszczyli się nawzajem, a Izraelici tylko dopełnili tego strasznego dzieła.

Pomimo jednak tylu doświadczeń, przestróg jakie wypływały z tragicznej w swym bałwochwalstwie historii, w proroczym sprawozdaniu znajdujemy smutne zakończenie. Oto Gedeon, który wcześniej rozbił ołtarz Baala, wyprosił sobie od wojowników Izraelskich kolczyki z łupu jaki wzięli na swoich wrogach i z tak uzyskanego złota sporządził posąg (BG: efod), przy którym cały Izrael "zcudzołożył", tzn. odszedł od swego Boga. Posąg ten stał się pułapką i sidłem dla Gedeona i jego domu.

Podczas uczty u Lewiego - Mateusza (m.in. Mat.9,21.22), Pan Jezus opowiedział przypowieść o szatach i bukłakach. Zapytał, czy ktoś, by połatać starą szatę, rozrywa nową, albo czy można lać nowe wino w stare bukłaki? Odpowiedział sam, że nie warto tak czynić. Niszczy się nowe sukno, a i tak łata z niego ściąga starą szatę i bardziej ją rozdziera. Podobnie nowe wino, jeżeli zacznie fermentować, rozsadza stare, wyschnięte bukłaki, niszcząc je i samo się wylewa. Jaką naukę możemy wynieść z tej przypowieści?

Człowiek, który usłyszał głos Pana, znalazł Jego Prawdę, jest tym zachwycony, chce podążyć wąską ścieżką Bożej sprawiedliwości. Jednak gdzieś w sercu mogą pozostawać nasiona grzechu, mogą pozostawać złe nawyki i przyzwyczajenia, których do końca nie pozbył się. Są mu tak miłe, że chce je jeszcze zatrzymać, jeszcze się nimi nacieszyć, myśląc, że dopiero później pozwoli Panu rozprawić się z nimi.

Pan Bóg jednak nawołuje do zdecydowanego zdeklarowania się, czy chcesz zawrzeć z Nim przymierze i usunąć WSZYSTKO, co by w tym przeszkadzało, czy wolisz służyć dalej Aszerom i Baalom; "Oddajcie tedy Panu zbożną cześć i służcie Mu szczerze i wiernie; usuńcie bogów, którym służyli wasi ojcowie za Rzeką i w Egipcie, a służcie Panu. A jeśliby się wam wydawało, że źle jest służyć Panu, to wybierzcie sobie dzisiaj, komu będziecie służyć: czy bogom, którym służyli wasi ojcowie, gdy byli za Rzeką, czy też bogom amorejskim, w których ziemi teraz mieszkacie. Lecz ja i dom mój służyć będziemy Panu." (Joz. 24,14.15).

Nie jest możliwe służenie dwóm panom: Bogu i grzechowi, choć jest to tak ponętne. Trzeba zdecydować się na jedną z dróg. Nie można dłużej iść środkiem i kuleć na obie strony (I Król. 18,21). Czy to trudny wybór, między grzechem i sprawiedliwością, prawdą i fałszem, ciemnością i światłością, aby już nie padał na nas żaden cień? Zapewne, ale popatrzmy na konsekwencje, co możemy stracić, a co zyskać. Czy to co nas tak usidla jest naprawdę korzystne dla nas? Czy naprawdę nie moglibyśmy się bez tego obejść?

Jak niebezpieczne jest myślenie, że można jednak kuleć i hołdować po części grzechowi, możemy przekonać się na przykładzie właśnie Gedeona. On starał się nowe wino Bożej nauki wlać w stare bukłaki bałwochwalczych przesądów i stało się to sidłem dla niego i dla jego rodziny, tak że z jego siedemdziesięciu jeden synów ocalał w późniejszych czasach tylko jeden.

My możemy wybrać Boże błogosławieństwo i zwyciężyć z Bożą pomocą nasz grzech (Jan. 6,37; Obj. 3,5).