[eliasz] renegat: kto to jest?

List 1 z 25-10-2002 r.
Od:Sylwester Szady <sszady@Jezus.pl>
Do:"eliasz@yahoogroups.com" <eliasz@yahoogroups.com>

Witam

Niżej przedostatni akapit z artykułu Alfreda Palli "Lekarstwo na zwiedzenie": http://eliasz.dekalog.pl/goscie/palla/lekarstw.htm

-- 
Tylko jeden kościół na świecie spełnia te biblijne kryteria. Jest nim Kościół Adwentystów Dnia Siódmego. Apokalipsa zapowiada, że diabeł będzie atakować ten kościół z wściekłością (Ap.12:17). Z taką samą zajadłością atakował służbę Jezusa Chrystusa, a więc od wewnątrz i od zewnątrz: od wewnątrz za pośrednictwem zdrajców, takich jak Judasz, a  od zewnątrz za sprawą herodian, saduceuszy i faryzeuszy, a  więc władz sekularnych i religijnych. Nie może więc dziwić to, że diabeł wykorzystuje rozmaitych renegatów, aby atakowali ten kościół od wewnątrz, a także akcji ze strony władz religijnych i sekularnych, które zjednoczy opozycja wobec niektórych biblijnych prawd głoszonych przez Kościół Adwentystów Dnia Siódmego. Lud Boży wytrwa jednak do końca w wierności wobec przykazań Bożych (Ap.14:12), gdyż Jezus pozostanie u jego sterów, wspierając go w misji, którą mu zlecił.
--

Ponieważ "diabeł wykorzystuje rozmaitych renegatów, aby atakowali ten kościół od wewnątrz" chciałbym prosić o  precyzyne zdefiniowanie cech renegata, tak by nie było watpliwości z poprawnym rozpoznaniem i wskazaniem delikwenta. Oczywiscie dla dobra owego *jedynego kościoła*.

By na daremno nie tracić czasu wyjawię, że wiele osób z KADS, z którymi byłem jak sie wydawało w zażyłych związkach braterskich, zaczęło mnie uważać za szkodnika, odżegnując się od wszelkich kontaktów ze mną. Przyznaję, że nie wiele mnie to obeszło, ot dobrze, że poznałem "przyjaciół" w czasie względnej pogody ;-)

Jeżeli w wyniku dyskusji okaże sie, że spełniam kryteria renegata, solennie zobowiązuję się do wystawienia na każdej stronie mojego serwisu ostrzeżenia o moim renegactwie.

1. Oczywiście dobrze by było zbadać, kto lub jakie gremia mogą wydawać właściwe certyfikaty?
2. Czy wystarczy dobrowolna rezygnacja z członkostwa, czy trzeba wykluczenia?
3. Co w tym kontekście znaczy dbać o dobre imię kościoła?
4. Czy to oznacza potulność władzom, przyzwolenie, milczenie, zamykanie oczu?
5. Czy to oznacza akcentowanie w teorii i stosowanie w  praktyce takiego standardu wierności przykazaniom Bożym, jakie naucza kościół? Czy można chcieć więcej, wierniej i  goręcej?
6. Czy można przeżywać oburzenie, zmieszanie, zawstydzenie, gniew, zgorszenie, itd... gdy imię Pana jest lekko i  nadmiernie często, bez należytego uszanowania wypowiadane?
7. Czy można chcieć z całego serca i całej duszy, bez żadnych podtekstów, wieloznaczności powtarzać za bohaterami wiary: "Szema Izrael, Adonaj Eliohim, Adonaj Echad" - słuchaj Izraelu, Pan jest Bogiem, Pan jedynie!
8. Czy można bez bez zająknięcia powtórzyć za ap. Pawlem: "Dla nas istnieje tylko jeden Bóg Ojciec, od którego wszystko się stało i dzięki któremu także my jesteśmy." (1Kor. 8.6.)?
9. Czy stawianie powyższych pytań wystarcza bez dalszych dociekań do uznania kogoś za renegata?

Może lista pytań jest za krótka, proszę o propozycję dalszych.

Z poważaniem, Sylwek

List 3 z 26-10-2002 r.
Od:Sylwester Szady <sszady@jezus.pl>
Do:eliasz@yahoogroups.com

Witaj Alfred Palla

Dnia pią 25. październik 2002 22:25, na temat: "RE: [eliasz] renegat: kto to jest?" pisałeś:

> Renegat: człowiek wypierający się dotychczasowych przekonań, przechodzący na stronę przeciwnika; odstępca... (Słownik wyrazów obcych, PWN, 1996, s.v."renegat").

Rzeczywiście bardzo mocna definicja. Czy w takim znaczeniu zastosowałeś ten wyraz w swoim artykule?

> Ps. Jeszcze sie nie zdarzyło, żebym poświęcił kazanie lub artykuł jednemu, konkretnemu człowiekowi, choć nieraz zdarzyło się, że Duch Święty (czy też pycha) sprawia, że ktoś tak to odbiera. [...]

Nie byłem aż tak zarozumiałym by podejrzewać, że to moja skromna osoba była dla Ciebie inspiracją. To względy praktyczne wymagają szczegółowego wyliczenia cech szkodników. Piszesz na stronie WWW:

"diabeł będzie atakować ten kościół z wściekłością (Ap.12:17). Z taką samą zajadłością atakował służbę Jezusa Chrystusa, a więc od wewnątrz i od zewnątrz."

> chciałbym prosić o precyzyne zdefiniowanie cech renegata, tak by nie było wątpliwości z poprawnym rozpoznaniem i wskazaniem delikwenta.

Powinienem napisać: delikwentów.

Naprawdę zabrakło mi w wyliczance szkodników działających od środka, zauważenia niechlubnej roli zwierzchności kościelnych. Moja powierzchowna znajomość historii i  współczesności religii chrześcijańskiej wystarcza bym zauważył, że to "przywódcy" są największym zagrożeniem dla kościołów, a nie renegaci którzy są już na zewnątrz stada.

Na tle tych którzy strojąc się w owcze skóry pozostają wilkami wykorzystując (manipulując) współbraćmi dla zaspakajania chorych ambicji, w szczególności panowania choćby nad pojedynczymi ludźmi. To pragnienie władzy, dominowania, szefowania jest chorobą wspólnot. Za władzą jako jej nieodłączny atrybut występuje pieniądz, poczucie siły. Takie słowa jak służba, uniżenie, braterstwo stają się pustymi i wyświechtanymi frazesami kierowanymi nie do siebie lecz dla innych. Myślę, że pętanie ludzi kolejnymi formułami, doktrynami jest stawianiem płotu odgradzającego wyznawców od innych. To wszystko sprowadza się do zabierania wolności i ufności, którą mamy w Jezusie Chrystusie na rzecz poczucia wspólnoty i więzi instytucjonalnej. To TYLKO u nas zaznasz "pokoju i bezpieczeństwa". To tu usłyszysz, że nie jesteśmy tacy najgorsi, że to inni są źli i wymagają nawrócenia i nowej ewangelizacji.

Z poważaniem, Sylwek

List 5 z 27-10-2002 r.
Od:Sylwester Szady <sszady@Jezus.pl>
Do:eliasz@yahoogroups.com

Witaj Mariusz Stojanowski

> Wg. mnie: Jeżeli odstępca w chrześcijaństwie to człowiek który wyparł się Jezusa.

Czy tu nie wystarczy zakończyć definicji renegata?

> Jeżeli ktoś opuszcza jakiś kościół chrześcijański i szuka innego to: jeżeli krytykuje swój poprzedni kościół (ukazuje go w w negatywnym świetle) to objawia brak społeczności z Chrystusem wg. mnie. Ale jeżeli świadczy o swych odkryciach bez psioczenia na innych to myślę że jest w porządku.

Jeżeli wyszedłem z Kościoła Rzymsko-Katolickiego to całkowicie zrozumiałe jest widzenie ostrzej wszystkich wad tego kościoła. Ponieważ nawet w zwykłej rozmowie ludzie z ciekawości pytają: "dlaczego wyszedłeś", "co ci się nie podoba", "gdzie uczą lepiej", "jakie są różnice", itd... naturalne jest akcentowanie cieni a nie blasków, dlatego oświadczyłem w swoim ostatnim tekście:

---
To co napisałem jest moim wyjaśnieniem, ze zrozumiałych względów bardzo subiektywne i w nie wesołych kolorach, jednak moim zamiarem nie było i nie jest oczernianie kościoła. Wyjaśnienia nie są zamknięte, chętnie coś sprostuję lub dopowiem. Mam nadzieję, że czytelnicy zauważą, że jest to wypowiedź kogoś, kto porzuca dotychczasowe miejsce pobytu, trudno by była w takich okolicznościach w jasnych i radosnych kolorach, słowem by zachęcała, zapraszała do odwiedzenia KADS, chociaż to też jest prawdopodobne.
---

> Nieraz spotykałem się z ludźmi którzy opuścili KADS i to z czym się spotkałem u nich na samym początku to postawa negowania ADS co mnie osobiście odrzucało i nie zdawało egzaminu co do efektywności ich świadectwa.

Mnie też wydaje się to oczywiste. Do opuszczenia przeze mnie kościoła przyczynili się ludzie rządzący KADS a nie renegaci. To dlatego razi mnie łatwość z jaką wskazuje się owych odstepców jako przeciwników kościoła. Z pewnością mogą oni (odstepcy) mieć jakiś udział w zwalczaniu kościołów, ale diabeł już dawno wykrył skuteczniejszą drogę, ap. Paweł pisał: "a ja wiem, że między was wejdą wilki drapieżne nie oszczędzające trzody".

Myślę, że dużo mocniejsze i wartościowsze byłoby wyliczenie szkodnictwa takich wilków w owczej skórze, ale rozumię, że o to trudniej z wielu powodów.

Z poważaniem, Sylwek

List 7 z 27-10-2002 r.
Od:"Pawel Jurewicz" <state_no_thank_you@wp.pl>, www
Do:<eliasz@yahoogroups.com>
----- Original Message -----
From: "Mariusz Stojanowski" <mariuszstojanowski@hotmail.com>

> Wg. mnie: Jeżeli odstępca w chrześcijaństwie to człowiek który wyparł się Jezusa. Jeżeli ktoś opuszcza jakiś kościół chrześcijański i szuka innego to: jeżeli krytykuje swój poprzedni kościół (ukazuje go w negatywnym świetle) to objawia brak społeczności z Chrystusem wg. mnie.

A dlaczego tak uważasz? Możesz to jakoś uargumentować? Czy zło należy piętnować? A grzech? A namawianie do grzechu? A fałszywe nauki?

> Ale jeżeli świadczy o swych odkryciach bez psioczenia na innych to myślę że jest w porządku. Nieraz spotkałem się z ludźmi którzy opuścili KADS i to z czym się spotkałem u nich na samym początku to postawa negowania ADS co mnie osobiście odrzucało i nie zdawało egzaminu co do efektywności ich świadectwa.

Z tym psioczeniem na ludzi to masz trochę racji. Sęk w tym, że bodaj każde wykluczenie (za poglądy) odbywa się w przykry sposób. Zrywane są w bolesny sposób więzi i relacje między ludźmi. Dlatego potem obie strony (!) na siebie psioczą i nawzajem oskarżają. Weźmy jak różne są relacje odejścia Kubego z KADSu. KChDS mówi, że odkrył prawdę, chciał zmienić fałszywe nauki ale go wykluczyli. ADS mówi, że był żądny władzy i dlatego zalożył swój kościół. Po tylu latach nie dojdziesz motywacji, ani co było prawdą. Co więcej każdej z tych organizacji zależy, żeby ona sama byla przedstawiona w jak najlepszym świetle a ta druga w jak najgorszym, żeby przypadkiem ktoś sobie czegoś złego nie pomyślał.

A na koniec. Dla mnie niebezpiecznym symptomem jest, gdy ktoś jest bardziej przywiązany do swojej organizcji niż do Boga. I ataki na nią uważa za tożsame z atakami na Boga. Taka postawa ma sens o ile jesteśmy w organizacji, która ma 100% prawdę biblijną, jest wybraną "resztką" itd. Wtedy powodem dla którego trwamy w jakiejś organizacji nie jest zgodność jej nauk z Biblią, ale tylko nasza wiara w to że, ta organizacja jest Bożym Kościołem, "resztką", "wielką rzeszą" itp. Zresztą nie oszukujmy się. Ci sami ludzie, którzy nawrócili się w KADS, gdyby nawrócili się u Baptystów lub Zielonych byliby przekonani do zupełnie innych zasad. A co inteligentniejsi zostaliby pastorami i pisali opasłe ksiażki przeciwko sobocie i za duszą nieśmiertelną. Dużo prościej jest utwierdzać się w tym, w co się wierzy, niż zmienić zdanie i przyznać sie do błędu. To po prostu boli. A jak się napisało na dany temat kilka książek, setkę artykułów i wygłosiło tysiąc kazań lub po prostu przekonywało do jedynie słusznej prawdy swoich znajomych, to aż wstyd później wyjść do ludzi i powiedzieć "myliłem się". Dlatego 99% chrześcijan zostaje w tym kościele w którym się nawrócili. Każda zmiana boli, a chrześcijanie, tak jak wszyscy ludzie, nie lubią bólu.

Pawel Jurewicz

List 9 z 17-11-2002 r.
Od:"Piotr Kotarba-Kaczor" <pkotarba@dekalog.pl>, www
Do:<eliasz@yahoogroups.com>

Słowo "renegat" jest mi bardzo bliskie, właśnie tak się czuję. Myślę, że tak również czuł się Jezus, apostołowie i prorocy w Starym Testamencie. Dzisiaj, kiedy krzyż wkłada na piersi wielu ludzi showbiznesu i przynależność do jakiegoś wyznania jest bardzo modna, gdyż pozwala podwyższyć swoje notowania w społeczeństwie, warto zastanowić się nad lekcją, jakiej udzielił Jezus w synagodze w Nazarecie. Gdy zobaczył u swoich słuchaczy niewiarę w to, że jest On Chrystusem i ich pychę przypomniał im dwa interesujące przypadki z historii.

1. Eliasz i wdowa z Sarepty Sydońskiej,
2. Elizeusz i trędowaty Naaman Syryjczyk.

Jego uwaga była bardzo trafna, że Bóg chroniąc Eliasza wybrał pogankę z okolic Sydonu miasta, skąd pochodziła Izabela żona Achaba. Jak Eliasz mógł się czuć bezpieczny w takim miejscu? Jednak tak było, a Pan błogosławił tej pogance i jej synowi. Ktoś dzisiaj mógłby kwestionować jego etykę. Jak to mieszkał u wdowy? To stwarzanie pozorów niemoralności! A jednak taka była wola Boża!

Historia z Naamanem jest również bardzo szokująca. Ten człowiek uwierzył, że może być uzdrowiony z trądu po tym, jak usłyszał słowa od swojej niewolnicy - dziewczynki żydowskiej porwanej na wojnie. Trochę to sobie wyobrażał po swojemu to spotkanie z prorokiem Elizeuszem, ale jaki był końcowy efekt? Naaman wrócił do swojego króla jako zdrowy, pozyskany dla Boga Izraela człowiek, a sługa Elizeusza nabawił się trądu.

Zbiorowy egoizm to straszny ślepy żywioł. Mieszkańcy Nazaretu chcieli zrzucić Jezusa ze skały, na którym leżało ich miasto. I wcale nie żartowali, zrobiliby to, gdyby nie Boża interwencja. Każdy człowiek z natury jest egoistą, nawet jeśli temu usilnie zaprzecza. Wbrew pozorom mamy większe problemy z naszą sprawiedliwością niż grzesznością - jak kiedyś bogobojny Job (Job. 40,14). Jeśli jednak w swym egoizmie spotkamy się w grupie, zaczyna się objawiać superegoizm. Tak było z poniżanymi przez Rzymian Żydami, tak jest z dyskryminowanymi adwentystami itp.

Nie ma jednak większego zaszczytu, jak samotnie kroczyć wraz z Chrystusem przeciwko egoistycznemu tłumowi religijnych niedowiarków i pyszałków.

To nie prawda, że Pan najbardziej zaszczycił Henocha i Eliasza zabierając ich za życia do nieba. Najbardziej zastał wyróżniony Jan Zanurzyciel, który został zamknięty w lochu za sprzeciwianie się cudzołożnemu związkowi Heroda i Herodiady. O jakże bardzo został poniżony ten człowiek, że ścięto mu głowę dla kaprysu cudzołożnej kobiety i jej posłusznej córki. A jednak w ten sposób jakże mocno przemawiają dzisiaj słowa Jezusa: "... a błogosławiony ten, który się mną nie zgorszy" (Mat. 11,6).

Kapłani mogli wtedy kiwać głową i mówić: "Widzisz kapłański renegacie? Mogłeś być kapłanem, pełnić zaszczytną służbę jak Twój ojciec Zachariasz. A co teraz pozostało Ci z pójścia za wiatrem na puszczy? Czy ten, którego nazwałeś Barankiem Bożym, ujął się za Tobą, aby wyciągnąć Cię z lochu? Choć teraz jest bardziej popularny niż ty byłeś, nic nie zrobił, aby ci pomóc. Zostawił cię ze słowami >>nadal wierz we Mnie<<".

Jednak to nie obojętność Jezusa na los Jana sprawiła, że nie ujął się za Janem. Miał On wobec niego wielki szacunek i stawiał go dużo wyżej ponad kapłanów i tłumy, które przychodziły się chrzcić lub tylko zobaczyć człowieka, który był głosem wołającego na pustyni. Jan nie był trzciną chwiejącą się na wietrze, tak postępowali kapłani idąc za tłumem, którym w sercu pogardzali. Nawet, gdy Jan już nie żył, bali się zaprzeczyć przed tłumem, że misja Jana miała czysto ludzkie pochodzenie - Jan nie uczynił żadnego cudu! (Mat. 21,25-26).

Tacy ludzie dzisiaj objawią dzieło Eliasza, który przygotowuje drogę na przyjście Chrystusa. Oni mówią: "Mnie musi ubywać, a On musi wzrastać. Kto ma oblubienicę, ten jest Oblubieńcem, a przyjaciel Oblubieńca widząc to raduje się i tej radości doświadczam w całej pełni"

Piotr Kotarba-Kaczor

List 11 z 26-10-2002 r.
Od:"Leszek" <kasles@go2.pl>, www
Do:<eliasz@yahoogroups.com>

> Tylko jeden kościół na świecie spełnia te biblijne kryteria. Jest nim Kościół Adwentystów Dnia Siódmego.

Kiedy przeczytałem ten akapit to mnie przeszły ciarki, aż strach czytać dalej.

Leszek

List 13 z 27-10-2002 r.
Od:"Piotr Kotarba-Kaczor" <pkotarba@dekalog.pl>, www
Do:<eliasz@yahoogroups.com>

Po przeczytaniu poniższych słów, przypomniałem sobie pewną rozmowę z jednym z moich przełożonych w kaznodziejstwie, jak jeszcze pracowałem jako "ksiądz diecezjalny". Rozmawialiśmy przez telefon i gdy ja mówiłem o nieprawidłowościach, jakie dostrzegam z instytucji KADS domagając się naprawy. Nagle usłyszałem w słuchawce słowa: "Nie walcz z kościołem!". Zabrzmiało to dla mnie bardzo dziwnie. Ja czułem się wtedy bardzo blisko związany z wszystkim tym, co mogłem wtedy wiązać z tym słowem "kościół". Poczułem się, jakbym nagle wyrzucony na zewnątrz, a przecież nadal w nim jestem. Czuję się w pełni Adwentystą Dnia Siódmego i wierzę, że tak będzie nawet, jeśli zostanę pozbawiony członkostwa w zborze KADS.

Rozumię Fredzie, że artykułów czy kazań nie pisze się z myślą o jednej osobie, ale pisze się go do wielorakiego użytku i można nim dołożyć wiele razy wielu osobom. Stąd nie przypadkowo te trzy artykuły w tym czasie. Myślę, że mój artykuł pt. "Szatańska projekcja" przedstawia drugą stronę tego medalu. Jest on na http://ruchadwentu.dekalog.pl/. Polecam również artykuł pt. "Ostatki". To samo mogę napisać na ten temat, nie pisałem go dla jednej osoby :)))

Piotr Kotarba-Kaczor

List 15 z 28-11-2002 r.
Od:"Piotr Kotarba-Kaczor" <pkotarba@dekalog.pl>, www
Do:<eliasz@yahoogroups.com>

Już od kilku lat czuję, jak ten wulkan oburzenia zaczyna się we mnie budzić, czasami niektórzy mieli okazję widzieć, jak trudno mi jest znieść to, co obserwuję i co tak bardzo klóci się z moim zrozumieniem chrystianizmu. Pisząc poniższe słowa nie było nic, co w tym momencie skłoniło mnie do napisania tych słów, nosiłem już je od dawna w moim sercu. Potrzeba było jednak czasu, abym moje myśli zwerbalizował.

Gdy nawróciłem się, przez kilka miesięcy doświadczałem dziwnego stanu, prawie nie dostrzegałem zła wsród wierzących. Jednak w pewnym momencie, jakby spadły mi z oczu łuski, chciałem opuścić mury seminarium i społeczność adwentową i pracować dla Chrystusa indywidualnie, jak ten człowiek z Łuk. 9,49-50. Jeden z kaznodziejów widząc jak jestem zielony na twarzy z postu i ze zgryzoty powstrzmał mnie przed tym krokiem. Zatoczyłem koło przez te kilkanaście lat i jestem w tym samym miejscu.

Ten stan spowodował, że zatopiłem się w studium Słowa Bożgo, które mnie pochłonęło. Szukałem odpowiedzi, dlaczego jest tak źle z praktyką chrystianizmu. Wtedy odkryłem prawdę o usprawiedliwieniu z łaski przez wiarę. Byłem zdumiony, że prawie nikt tego nie głosi, a ja widziałem tę naukę niemal w każdym rozdziale Biblii. Gdy zaczynałem pracę kaznodziejską w 1988 roku była szczególna ogólnopolska konferencja kaznodziejów poświęcona pamiętnej konferencji sto lat wcześniej w Minneapolis. Wydawało się, że wkraczamy w nowy wymiar duchowej rzeczywistości. Co rok było jednak coraz gorzej.

Piotr Kotarba-Kaczor