|
|
|
|
Wyjaśnienia w większej części są składanką moich wypowiedzi z ostatnich 2 lat w kontaktach via email za pośrednictwem różnych grup dyskusyjnych, dlatego będą występować powtórzenia, różne style, dysonanse.
wersja robocza nr: 15 z dnia 13.06.2002 r. godz. 11:05
Każdemu, komu chciało się przeczytać moje teksty, oczywistym będzie stwierdzenie, że zawsze krytycznie ustosunkowywałem się do tego co naucza KRK a później KADS. Być może mam coś takiego w genach :-) Uważam, że w sprawy tak poważnej jak zbawienie nie można pozostawiać w rękach obcych ludzi, ale samemu zadbać o właściwe zainwestowanie swojego życia.
Często jako przykład mający potwierdzać taką postawę jest stawienie pytania: "czy zarządzanie własnymi oszczędnościami powierzyłbyś jakiemuś bankowi lub funduszowi inwestycyjnemu?". Wielu ludzi pozytywnie odpowiada na to pytanie, zastrzegając się, że przedtem sprawdziliby ofertę różnych funduszy i banków, samemu podejmując wybór oraz systematycznie sprawdzaliby czy dana instytucja prawidłowo opiekuje się powierzonym kapitałem. Duża grupa ludzi posiadająca w ogóle pieniądze, nic z nimi nie robi, trzymając je w przysłowiowej pończosze. Tylko nieliczni inwestują samodzielnie. Myślę, że analogia jest oczywiste, z tym że w dziedzinie lokowania wiary a w konsekwencji zbawienia obserwujemy większy lęk przed podjęciem odpowiedzialności za jakikolwiek decyzje. Ktoś kogo aktywa złożono w jego imieniu w KRK najczęściej tam je pozostawi, choćby widział, że sprawy idą źle. Ci co zdecydują się zrobić ruch i wyjdą ze swoich rodzinnych kościołów i wybiorą jakiś inny (najczęściej protestancki) z wielką gorliwością ponownie się ubezwłasnowolniają, z tym większą im gwałtowniej dostrzegali felery poprzedniej społeczności. Myślę, że jest to jakaś prawidłowość psychologiczna.
Być może to brak pokory, ale już dawno zdecydowałem, że nie chcę na Sądzie Bożym szukać usprawiedliwienia w nikim innym poza Jezusem Chrystusem. Chciałbym, by Syn Człowieczy mnie znał, by się za mną opowiedział. Nie chcę się tłumaczyć nieznajomością Prawa i nieudolnością moich ziemskich przewodników, brakiem czasu na zapoznanie się ze Słowem Bożym - Pismem Świętym, po prostu z wolą Bożą. To co piszę jest dla mnie czymś elementarnym, stanowi minimum odpowiedzialności wobec Stworzyciela i Zbawiciela.
Można teraz spodziewać się pytania: "gdzie w tym interesie jest miejsce dla kościoła?". Widzę kościół jako społeczność wierzących, którzy dla zwiększenia swoich szans w biegu o zbawienie wzajemnie się wspierają, wzajemnie o siebie zabiegając i modląc się przyczyniają do wzrostu indywidualnego uświęcenia przez lepsze (pełniejsze) poznanie objawionej woli Bożej.
Gdy służyłem w armii, było tam jedno z ćwiczeń polegające na pokonaniu przez pluton pewnego dystansu w pełnym oporządzeniu w jak najkrótszym czasie, ale liczył się czas ostatniego żołnierza. Pod koniec biegu najsłabsi - już wcześniej odciążeni z plecaka, hełmu, broni - byli wręcz niesieni przez pozostałych. Czy tak jest w twoim kościele i zborze? W przeciwieństwie do żołnierza, każdy z nas może samodzielnie wybrać drużynę, kierunek biegu oraz oporządzenie. Gdy któryś z biegnących w trakcie biegu zobaczy, że przywódca kieruje drużynę w przysłowiowe krzaki winien dla dobra wspólnego zgłaszać uwagi. W razie gdy głos jego zostanie zignorowany, dla własnego bezpieczeństwa winien opuścić grupę. Jest to przecież częste doświadczenie życiowe, w ten sposób wybieramy krąg naszych przyjaciół, podobnie zachowujemy się na wycieczkach - nie widzę powodu by inaczej postępować w sprawie przynależności do tego czy innego kościoła.
Uważam, że Kościół Chrystusowy jest ponad wszystkimi instytucjonalnymi kościołami i społecznościami wyznaniowymi. Nikt z ludzi nie wie kto do niego należy, ale to właśnie przynależność do niego winna być priorytetem dla każdego miłośnika Zbawiciela Jezusa Chrystusa. Przekonanie o tym, że nie kościół zbawia, musi mieć praktyczne inklinacje, w tym poczucie wolności od wszelkiej dominacji innego człowieka w sferze sumienia. To miejsce dla naszego Boga.
Ogromnym obciążeniem związanym z wieloma konfliktami, stresami i bólem najbliższych jest opuszczenie Kościoła Rzymsko-Katolickiego. Późniejsze - często liczne - zmiany kościołów, organizacji, czy jak by to nie nazywać są betką w porównaniu do pierwszego kroku. Przy tym świadomość, że nie przynależność to takiego czy innego kościoła ma konsekwencje zbawcze, ale społeczność z Jezusem Chrystusem dająca nam członkostwo w Jego duchowym Kościele. Wydaje mi się, że prawidłowo rozpoznaję kościół jako instytucję głównie administracyjną i organizującą wiernych do realizacji podstawowej misji - głoszenia ewangelii. Jeśli to nie działa to zatraca się cel istnienia kościoła. By oddawać cześć Bogu w społeczności nie trzeba budynków, pastorów, dziesięcin i urzędów. Wystarczą domowe wspólnoty. Coś takiego dzieje się ostatnimi miesiącami w moim domu na rozpoczęcie sabatu. Nabożeństwa te bardziej sobie cenię za swobody (nie swawoli :-) przebieg w gronie przyjaciół i domowników. A ile i jakich szczerych i gorących modlitw zanosimy do nieba na wzajem za siebie i tak, ot wielbiąc Go za Jego dobroć. Tego nie znajduję na oficjalnych kościelnych nabożeństwach.
Byłem przez wiele lat członkiem Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego, jednak nie śmiałem prezentować oficjalnych poglądów KADS. Od tego są uprawnieni urzędnicy kościoła. Jeżeli prezentuję jednak coś to jako cytat, wskazuję na źródło. Normalne jest, że będąc członkami danej społeczności z większością :-) nauk i praktyk identyfikujemy się, co nie przeszkadza mieć inaczej rozłożone akcenty :-) inną argumentacje istotna dla nas, itd...
Nie uważam się w jakimkolwiek stopniu za autorytet czy znawcę w sprawach Bożych, lecz za ucznia Jezusa poszukującego poznania. Innych ludzi widzę w podobnej sytuacji. Słowa, że należy szukać ludzi, którzy zostaliby uczniami Jezusa a nie członkami tego czy innego kościoła, uznaję za własne. Wierność Bogu przedkładam nad wierność: rodzinie, wspólnotom, kościołom,itd... oznacza ona najczęściej wierność SOBIE, sumieniu, wezwaniu Ducha Bożego.
Wydaje mi się, że trzeba się mieć na baczności z wszystkimi osobami, które z pozycji autorytetu, stanowisk, wykształcenia, chcą nam coś zmienić w myśleniu. Nie można polegać na człowieku, w tym też na sobie samym. Uważam, że należy cugle oddać Bogu, słuchać Go, czekać na Jego kierowanie, być wiernym w tym co zrozumieliśmy tu i teraz, nie czekać na komplet prawd, ufać że da On większe z czasem i posłuszeństwem większe poznanie. To wielka nie zaplanowana przygoda. To życie z myślą: niech się dziele Twoja, nie moja wola.
Do KADS trafiłem w wyniku samodzielnych poszukiwań kościoła, który obok oczywistej nauki o zbawieniu w łaski w Jezusie Chrystusie musiał spełniać podstawowe dla mnie kryteria: po pierwsze nauczał o aktualności dekalogu, po drugie chrzcił w głębokiej wodzie. W tym czasie byłem świadomy różnych koncepcji dotyczących natury Boga oraz (nie)śmiertelności duszy. Byłem zwolennikiem Jedynego Boga i śmiertelnej duszy, jednak z powodu wcześniejszych kontaktów z KRK nie obca a wręcz bliska była mi koncepcja Trójcy Świętej. Przyznaje, że i teraz dziwi mnie zacietrzewienie z jakim dyskutuje się o duszy ludzkiej. Ponieważ w Biblii znajduję jednoznaczny zakaz wszelkich kontaktów ze zmarłymi oraz z wszelkimi duchami, wróżkami, mediami, dlatego uważam, że dla wierzącego jest to strefa zakazana.
Z powodu istnienia różnorodności kościołów i wspólnot chrześcijańskich, w tym instytucji które plugawiły dobre imię Zbawiciela, których przywódcy manipulując Biblią i dodatkowymi nadzwyczajnymi objawieniami wyprowadzali otumanionych wyznawców w pole, postanowiłem że zgodnie z radą Biblii tylko ona będzie wzorcem, a wszystkie obostrzenia lub rozluźnianie jej wymagań będę miał w lekceważeniu. Dzisiaj mogę ze smutkiem napisać, że nie obroniłem tych założeń. Na swoje usprawiedliwienie wymienię: brak w okolicy wspólnoty nauczającej o dekalogu oraz zbyt długi okres bo 2,5 letni "przyglądania się" w trakcie którego, w licznych dyskusjach w trakcie nabożeństw i poza nimi z pastorami, akceptowałem kolejne zasady wiary kościoła. Szczerze mówiąc dobrowolnie ustępowałem z kolejnych własnych pomysłów (interpretacji, zrozumienia) zdając się na "uczonych mężów". Przyzwalałem powodowany potrzebą przynależenia do jakiejś społeczności, która spełnia - dla mnie - podstawowe kryteria.
Udział w nabożeństwie widzę jako okazję do publicznego wyrażenie uwielbienia, czci dla Boga. To dla mnie ponad 90% powodów, kilka następnych procent to czerpanie i dawanie otuchy z faktu, że są tacy którym zależy na podobaniu się Jemu, że nie jest się samemu. Dla mnie niewiele pozostaje ze 100% po podsumowaniu powyższych.
Zasad jest 27, jednak z największymi oporami przyjmowałem naukę o Bogu i o roli licencjonowanej przez kościół prorokini Ellen Gould White. Z nią było najtrudniej. Tylko znalezienie formuły wyznania wiary w którym nie pojawiało się to nazwisko umożliwiło mi przyjęcie chrztu. Dotąd jest dla mnie nie pojęte, jak można wymagać od katechumena (kandydata do chrztu) by wyznawał wiarę w nieomylność Ellen G. White - w to że jej wszystkie pisma są natchnione przez Boga, że tylko przez jej interpretacja Biblii jest wiarygodna. To wszystko w sytuacji, gdy ilość tekstów jakie napisała ta płodna autorka wielokrotnie przewyższa ilościowo objętość Biblii, w sytuacji gdy ilość przetłumaczonych jej pism na język polski jest rzędu kilkunastu procent. Oczywiście w tej puli są główne jej dzieła, szlagiery, ale i tak wyznający wiarę, że to ona jest przepowiedzianym prorokiem i zaświadczeniem, że KADS spełnia kryteria kościoła ostatków, jest faktycznie wyrażeniem wiary w wiarygodność tych którzy tak uważają, sam delikwent nie ma szans przestudiowania całego dorobku pisarskiego autorki, tym bardziej, że nie przedstawia się uczciwie istniejącej krytyki jej pisarstwa.
Potrzeba mi było prawie 7 lat bym zaczął chcieć akceptować jej pisma. Oczywiście przez ten czas wielokrotnie je czytałem, podkreślałem cytaty, spierałem się z pastorem i współwyznawcami. Tym który mnie przekonał do zrewidowania stosunku był mówca na kampie w Zatoniu w 1997 r. - pastor Brian Neumann. Przestałem się szarpać, irytować gdy to cytaty z jej pism było częściej używane w zborze i w literaturze jako argumenty rozstrzygające najrozmaitsze kwestie, jednak dla mnie wciąż pozostawała tylko jedną z wielu autorów piszących na tematy religijne. Nie przeszkadzało mi to wyrażać oburzenia, gdy autorzy lekcji Szkoły Sobotniej nigdy nie pomijając okazji do podawania źródła cytatów E.G. White najwyraźniej świadomie zaniedbywali tego gdy cytowali innych autorów. Do dzisiaj pamiętam jak zbulwersowała mnie ta praktyka gdy w jednym z kwartalników (bodaj: IV z 2001 r.) zacytowano męczennika, pastora niemieckiego z czasów hitlerowskich, nie podając jego nazwiska. Przyznaję, sam zapomniałem, nazwisko na literę "K", jest on bodaj autorem cytatu: "przyjdź i umrzyj" lub "uwierz i umrzyj".
Jestem zdania, że większość założycieli KADS z 1864 r. (?) nie mogłaby z czystym sumieniem przystąpić do dzisiejszego kościoła z powodu aż tylu zasad wiary, w większości dla nich nie do zaakceptowania. Więcej, uważam, że E.G. White "przewraca się w grobie", gdy wymaga się uznania jej pism jako natchnionych, będącym faktycznie jednym z najistotniejszych kryteriów przystąpienia do kościoła. Uważam, że to jeden z większych grzechów nas jako społeczności wierzącym, że nakładamy na chętnych pójściem za Panem zbędne kłody. Hasło: "tylko Biblia" winno pozostawać bez dodatkowych komentarzy. "Tak i amen"!.
Myślę, że większość wstępujących do KADS obawia się stawiania czegokolwiek obok, czy poniżej Biblii, ale jako autorytet - ludzki autorytet. Oficjalne wypowiedzi, ze jej pisma są "mniejszym światłem" zwiększają tylko czujność, szczególnie gdy do kościoła trafia się w wyniku osobistych poszukiwań, bez wspomagania się jakakolwiek literaturą KADS czy przez kontakt z adwentystami. Co tu dużo owijać w bawełnę, mnie jej książki do niczego nie były potrzebne. Dlatego tak długo bo ponad 2,5 roku trwało przełamanie mojego oporu przed wymówieniem pewnych wersji wyznania wiary, aż do znalezienia formuły którą mogłem zaakceptować bez wewnętrznych oporów. Do KADS przystąpiło już 3 osoby z mojej rodziny, ale do jej pism nie mają jakiejś szczególnej atencji - być może z mojego powodu :-)
Tak przy okazji, jeśli rzeczywiście warto bronić pozycji EGW, dlaczego brakuje nawet w naszym światku pozycji apologetycznych? Dlaczego nie ma strony WWW, choćby z tłumaczeniami głównych tekstów z witryn: www.WhiteEstate.org oraz www.egwestate.andrews.edu? Myślę, że obecna sytuacja to udawanie, że nie ma problemu, albo jak nie będzie się o tym mówić to problem zniknie.
Chyba czytam jej książki częściej i w szerszym repertuarze niż przeciętny adwentysta, naprawdę mam ich masę, w tym kilka tytułów, których nie spotykam w sprzedaży. Ale nie mogę pozbyć się napiętej czujności i nieufności. Cały czas mam świadomość, że tracę czas na jej pisma zamiast brać się za Pismo. Jestem zdania, że piśmiennictwo EGW powinno być przyjmowane z nieufnością :-) oraz z cała bojaźnią należy omijać z daleka jej fanów.
Kiedyś nauczano w kościele, że pisma EGW mają pomóc zrozumieć Biblię, uczynić ją przystępniejszą lub pobudzić zainteresowanie tak by czytelnik sięgnął po źródło nauk chrześcijańskich, po Pismo Święte. Teraz powstają książki i naukowe opracowania, które wyjaśniają co miała na myśli sławetna prorokini. Uważam, że stanowczo doszło do utraty umiaru. Sam spotkałem się klika razy z sytuacją, gdy na moje pytanie wyrażające wątpliwości do konkretnych zapisów w jej tekstach, odsyłany byłem przez pastorów do innych jej książek, a gdy do nich docierałem, najczęściej okazywało się, że to jeszcze nie wszystko, że koniecznie trzeba zapoznać się z jej listami do tej czy innej osoby, gdy i tam trafiałem i ciągle byłem skonsternowany wyjaśniano, że najprawdopodobniej ten konkretny przypadek jej wypowiedzi nie należy uogólniać. Dla pełnej jasności, wraz ze mną zmieszani byli pastorzy, z tym że oni prezentowali wiarę w natchnienie jej pism, że wszystkie co napisała jest niepodważalne.
Kilka lat temu pisząc o przyczynach zbaczania z prostych ścieżek Pańskich zamieściłem poniższy akapit:
"Kościół obok nauk Bożych zaczął w coraz
większym stopniu głosić nauki ludzkie. Pismo Święte przestało być
jedynym autorytetem zdolnym rozstrzygać trudne kwestie. [...] takie
postępowanie stało się regułą.
'Nowy aspekt dowodzenia
teologicznego zdobył sobie w Kościele pełne prawo istnienia,
a mianowicie dowodzenie z tradycji, godność opinii dawnych pisarzy
stanie się kryterium prawdziwości lub nieprawości tezy. Zwrócono
się ku tradycji, wertowano dzieła Ojców. (...) Ta
argumentacja stanie się odtąd obowiązującą w nauce Kościoła.'",
boję się, że historia znowu się powtarza, z tym że dotyczy nie KRK lecz KADS. Równie niepokojąco zbieżnie brzmią niżej cytowane wypowiedzi:
W książce "Kościół dogmatów i tradycji",
rok wydania 2000 na stronie 326:
'papież Grzegorz VII
(1073-1086), który w programie swym z roku 1075 - słynnych
"Dictatus Papae" - oświadczył : "Kościół
rzymski nigdy nie pobłądził i po wszystkie czasy... w żaden błąd
nie popadnie"'
W książce "Wichrzyciele i wichrzenia", rok wydania
1981 na stronie 91: 'Ponieważ nie było, nie ma i nie
może być żadnego odstępstwa Kościoła ADS od prawdy, to bezpodstawne
były, są, i będą wszelkie, wykrętnie
preparowane i oparte na urojeniach protesty przywódców
grupy radomskiej i innych jednostek, jak również
bezpodstawne jest oczernianie Kościoła ADS i obrzucanie go różnymi
kalumniami "Babilonu", "sanhedrynu", "kroczenia
drogą świata", itp.'
Jak łatwo zgadnąć za taką butą stoją zapewnienia prorokini, których pełno w książce "Wydarzenia czasów końca" będącej wyborem tematycznym jej wypowiedzi.
Czy podważam obietnicę Zbawiciela, że kościół ostatków to ci, "którzy mają świadectwo Jezusowe. [...]; albowiem świadectwo Jezusowe jest duch proroctwa."? Daleki jestem od tego. Uważam tylko, że domaganie się przez urzędników kościoła uznania przez wyznawców wskazanej osoby jako proroka już wskazuje na pomieszanie. Naturalne byłoby gdyby kościół lekceważył i pomiatał prorokiem - przykładów na to dostarcza całe Pismo. Wciąż trwa obfity wysyp proroków, którzy bywają uznanymi przez najróżniejsze społeczności - według standardowej deklaracji - po uprzednich badaniach, czy spełniają kryteria biblijne. Ponieważ coraz trudniej rozpoznać prawdę od fałszu z tym większym naciskiem należy obstawać przy Objawionym Słowie, zaś każdą próbę "konkurencji" dla niego stanowczo odrzucać. Żadnych "mniejszych świateł", jeśli naszym poprzednikom w wierze wystarczała "tylko Biblia" to tym bardziej nam - podobno poznanie wzrosło, wszyscy piśmienni, wysoko szkoleni.
Niezależnie od tego co napisałem o moim stosunku do E.G. White uważam jej książki za wartościowe, rzeczywiście zbliżające nas do Boga i Jego Słowa. Naprawdę nie wiem czy była prorokiem Bożym, z każdym rokiem obchodzi mnie ten problem coraz mniej. Nadziwić się nie mogę po co z takim naciskiem lansuje się jej pisma - dla mnie nie są ani najpiękniejsze, ani najbardziej uduchowione. Być może tłumaczy mnie to, że dla mojego wejścia do kościoła jej pisma stanowiły kluczową przeszkodę, podobnie dla osób, które niejako po moich śladach też tu trafiły. Chyba jednak przesadziłem, serdecznie polecam z jej dorobku: "Wielki bój", "Życie Jezusa", "Patriarchowie i prorocy", "Droga do Chrystusa", "Śladami Wielkiego Lekarza".
Problem "zagospodarowania" E. G. White nie był przyczyną mojej rezygnacji z KADS.
Od moich początków w KADS nie ukrywałem, że nie rozumiem po co kościół zatrudnia etatowych pastorów. Dlaczego zbory w większości bardzo małe nie są samowystarczalne w zakresie kaznodziejstwa, nauczania słowa, i głoszenia ewangelii w środowisku. Nie chciałem by ktoś kto otrzymuje pieniądze za służbę w kościele, za pieniądze głosił kazania, modlił się i odwiedzał mój dom. W ogóle nie chciałem by ten czy inny pastor lub diakon, odwiedzał mnie z urzędu. Od progu pytałem co go sprowadza, czy przychodzi w ramach obowiązków, dla sprawozdawczości, czy też zamierza łączyć wymienione z braterską wizytą. Jednoznacznie nie chciałem i nie godziłem się na fikcję.
Z samodzielnego czytania Nowego Testamentu nie znajdowałem podstaw do ścisłej, hierarchicznej struktury kościoła. Znajdowałem wczesny kościół jako sumę rozproszonych zborów, podobną do federacji z daleką posuniętą samodzielnością (autonomią). Ponieważ mam od dawna jednoznacznie prawicowe poglądy (czytaj UPR) wszelkie domaganie się wsparcia, niejako z urzędu od innych uważam, za grzech podlegający pod 10-te przykazanie: "Nie pożądaj...". Jeżeli zbór nie jest w stanie samodzielnie utrzymać kaplicy to najzwyczajniej nie powinien jej mieć, podobnie z pastorem i wszelkimi innym "pożądanymi" potrzebami. Oczywiście czym innym jest incydentalna, spontaniczna zrzutka dla potrzebującego, znajdującego się w rozpaczliwej sytuacji.
Nigdy nie obchodziło mnie co robi pastor, jaki ma zakres obowiązków i kompetencji, tak było dopóki mi nie uświadomiono, że pastor to ktoś szczególny, poświęcony Panu, dbający o trzodę (niby o mnie :-) by nie poszła w cierniste krzaki. Z tego miały wynikać przypisanie pewnych obrzędów i czynności znanych z Biblii tylko upoważnionym (czyt. pastorom), wymienię: chrzest, nakładanie rąk, prowadzenie Wieczerzy Pańskiej, błogosławieństwa. Jednak najbardziej mnie bulwersowało, że z tej służebnej posługi zrobiono najzwyczajniejszy fach. Już nie wystarczy być poświęconym i bogobojnym człowiekiem - konieczne jest ukończenie seminarium duchownego, dające patent zaświadczający, że posiadacz na niezbędne kwalifikacje. Szczególnym powodem do prestiżu jest utrzymanie zawodu w kolejnym pokoleniu lub przez licznych członków rodziny.
Ponieważ pastor to zatrudniony przez kościół urzędnik, musi być posłuszny tym, którzy płacąc stawiają mu wymagania. Uważam, że tak być nie powinno - to stoi na głowie. Chętnie będę wspomagał nie tylko moralnie ale i finansowo kogoś kto ma autentyczna potrzebę niesienia ewangelii do miasteczek, wiosek i zagród. Kogoś kto to robi nie oglądając się na zapłatę i instrukcje z góry. Sam czuje się wystarczająco upoważniony słowami Jezusa Chrystusa: "idźcie i nauczajcie...". Znam taką osobę, ale ilu jest mu podobnych?
Mam za sobą wielomiesięczne codzienne wyprawy z teczką kolporterską. Jedyne co znalazłem to frustracja! To nie ma sensu. Mógłbym o tym napisać książkę :-( Więcej i bez wysiłku i irytowania ludzi sprzedałem za pośrednictwem internetu. Teraz zostawiam to dla innych. Uważam, że satysfakcjonujące, naturalne i biblijne jest świadczenie w kręgu znajomych, rodziny i przyjaciół. Przecież by być dla innych światłością wystarczy po prostu żyć z Bogiem.
Tu również mam swoją teorię :-) Ja mam swoich bliskich bliskich, oni jakich innych swoich bliskich, itd... Niech każdy stara się o swoich bliskich, a ewangelizacja pójdzie jak burza. Oczywiście nie neguje potrzeby dzisiejszych Pawłów, ale nie oszukujmy się, tacy jak on zawsze byli rzadkim darem niebios. Wydaje mi się, że właśnie od osób pełnoetatowo poświęcających się służbie dla Jezusa można by się spodziewać czynów Pawłowych. Uwaga, odróżniam czyny od efektów, które zależą od Tego Co Daje Wzrost.
Być może mylne rozpoznanie. W dzisiejszym świecie sztuką jest zachować wiarę. Któż by nie chciał błogosławieństw nieść dalej? Wystarczy zauważać okazję jaki codziennie dla nas organizuje Pan, nie wstydzić się przywilejem bycia jego dzieckiem, dawać świadectwo w małych codziennych sprawach naszego życia. Czy to mało? A wspieranie owych Pawłów darami i dziesięcinami, czy jest też do pogardzenia? A modlitwy wstawiennicze za Pawłami i za potencjalnymi ich słuchaczami? Osobiście nie śmiem oceniać mojego współbrata, co tam będę bajdurzył, konkretnie: uważam, że stawianie przed żoną, bratem, bratową dodatkowych zadań byłoby nieodpowiedzialnością. Być może w podobnych ograniczeniach są inni członkowie kościoła.
Druga moja teoria, w tym kontekście. Uważam, że ewangelizacja jest inwestycją Wszechmogącego. To ON ją koordynuje, ustala kierunki, więcej to ON wybiera, powołuje i kształtuje tych, którzy ją realizują. Osobiście tak odczytuję historie Biblijne, że ci, którzy chcieli Mu pomagać wedle swego poznania bardziej szkodzili sprawie Pańskiej niż ci, którzy czekali na wyraźne prowadzenie.
Obezwładnia mnie gdy w głównej części nabożeństwa sobotniego mówca czyta swoje lub cudze tekst, wręcz czytanki z prasy kościelnej. Wcale nie lepiej jest gdy kazanie jest popisem krasomówczym, albo rutyną pozwalającą na sztampowe rozwinięcie szkicu z kwartalnika dla kaznodziejów. To nie jest wymodlony i dedykowany konkretnym uczestnikom w konkretnym czasie duchowy pokarm - to konserwy w najlepszym razie mrożonki, tak czy inaczej substytuty zdrowego pożywienia. Pytam się: Kto tu kogo oszukuje? Komu to służy? Co ja tu robię? Gdzie tu na miejsce na Ducha Świętego? Gdzie tu miejsce na PRAWDĘ, która boli i leczy, napomina i pociesza, która jest prawdziwym przeżyciem dla mówcy i słuchacza?
Problem wykształcenia się hierarchii nie był przyczyną mojej rezygnacji z KADS.
Wiemy, że są - jeżeli tak można powiedzieć - "zielonoświątkowcy dnia siódmego", istnieją "ewangelicy dnia siódmego", sam kiedyś też byłem "katolikiem dnia siódmego" :-)) Bycie "dnia siódmego" często poprzedza "adwentystę". Osobiście uważam, ze większość dogmatów KADS winna być wielokrotnie niższej rangi wobec kluczowych takich jak:
uznanie że jest Bóg w/g Hbr. 11,6: (BR) "A bez wiary nie można podobać się Bogu. Kto bowiem pragnie dojść do Boga, musi najpierw uwierzyć, że Bóg istnieje i że nagradza tych, którzy Go szukają."
uznanie dzieła Ojca i Syna w/g Jana 3.16: (BP) "Albowiem Bóg tak umiłował świat, że wydał swojego Syna Jednorodzonego, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne."
uznanie podstawowych praw miłości w tym 1 Jan 5,1-4: (BP) "1Każdy, kto wierzy, że Jezus jest Chrystusem, narodził się z Boga, a każdy, kto miłuje Tego, który zrodził, miłuje również Tego, który z Niego został zrodzony. 2Po tym poznajemy, że miłujemy dzieci Boże, iż Boga miłujemy i wypełniamy Jego przykazania. 3Na tym bowiem polega miłość do Boga, że wypełniamy Jego przykazania. 4A przykazania Jego nie są trudne, ponieważ wszystko, co zrodziło się z Boga, zwycięża świat, a zwycięstwem, które zwyciężyło świat, jest wiara nasza."
Wszystko ponad owe minimum uważam, za forsowanie poglądów które niekoniecznie muszą być prawdziwe i istotne dla Wszechmogącego. Niestety jestem odosobniony w tych poglądach, ale co mi tam, zwykle mniejszość ma rację :-)
Dość często odpowiadam na pytania: co oznacza Biblia, która wiara jest prawdziwa, jak traktować inne księgi religijne (w tym apokryfy), itd... Powoli kształtuje mi się pewne niezbędne minimum. Przyznaje, że nie bez udziału naszej grupy dyskusyjnej eliasz. Niżej fragment listu jaki wysłałem pytającemu.
Warto wyrobić sobie własny pogląd przez czujne zapoznanie się z dostępnymi najbardziej wiarygodnymi tekstami, następnie sięgnąć po opracowania z najbardziej odległych sobie wyznań chrześcijańskich, wszystko skompilować i modlić się by zachowała się nasza wiara w podstawy:
że jest osobowy Bóg, który za dobre wynagradza, a za złe karze,
że posłał ON Jednorodzonego Swego Syna, Jezusa Chrystusa jako ofiarę za nasze grzechy,
że miłować Boga i Jezusa to przestrzegać jego przykazań a przykazania nie są nam uciążliwe,
że należy z własnej potrzeby i pragnienia ochrzcić w głębokiej wodzie na wyznanie powyższego,
że zbawienie jest darem Bożym, z łaski Jego, aby się nikt nie chlubił.
Prawie każde uzupełnienie powyższej listy wprost wystawia nas na ryzyko popadnięcia w błąd, w nauki ludzkie, w poleganie na własnej świętości lub zaufanie w rytualnych (sakramentalnych) praktykach. Oczywiście można mieć inne POGLĄDY w sprawach religijnych, ale warto pamiętać, że mogą to być - funta kłaków warte - spekulacje. Namawiam do przeglądania różnych witryn chrześcijańskich, do udziału w grupach dyskusyjnych skupiających przedstawicieli różnych wyznań, a przede wszystkim do codziennego z wytężeniem umysłu i modlitwą studiowania Słowa Bożego, dokonywania codziennie rachunków sumienia, wypatrywania w swoim codziennym życiu znaków Bożej obecności i Jego prowadzenia. Gdy będziesz do czegoś bezspornie przekonany wprowadzaj to do swojego życia. Wszechmogący chce by go szukano, chętnie daje się znajdować, daje poznanie wszystkim, którzy są nie słuchaczami ale wykonawcami Jego woli.
To jest moje credo, fundamentalne, podstawowe i pewne na osobisty użytek, gdy muszę przedstawić zwięźle swoje przekonania zachęcając kogoś do zbadania jego relacji z Bogiem. Myślę, że kwestia soboty jest sprawą specyficznej więzi z Prawodawcą. Głównym dla mnie staraniem jest by nie forsować "poglądów ludzkich", spekulacji i filozofii, ale możliwie czystą apostolską wiarę, która była być może też wiara Jezusa, uważam, ze nie warto szokować rozmówcy. Posiadanie owo minimum jest niemal niezbędne dla wspólnych poszukiwań i nabożeństw domowych na których są ludzie z różnych sfer wpływów.
To, że kiedyś jacyś ludzie z Bożą pomocą odkryli jakieś prawdy jest przede wszystkim ich zyskiem, ale Ty czy ja musimy je odkryć dla siebie. To nie jest otwieraniem otwartych drzwi, ale kwestia osobistej odpowiedzialności. Nie zapominam również o tym, że w różnych miejscach i czasach inne grupy wymodliły (?) i wystudiowały inne zestawy zasad wiary też z takich samych motywacji.
W wyniku poznawania poglądów różnych kościołów i interpretacji, mam zaburzoną jasność i jednoznaczność w wyznawanych prawdach, zasadach wiary. Wszystko stało się trudniejsze, masę rzeczy muszę jeszcze raz sobie w szczerości przed Bogiem poukładać - a to doświadczenie nie jest przyjemne. Mam naprawdę wiele wątpliwości, których bym nie miał, gdybym nie uczestniczył w dyskusjach. To dlatego nie namawiam, ale by była jasność, nie nakłaniam do zaprzestania poszukiwań. "Cokolwiek zrobisz, zrób to po prostu uczciwie." Dyskusje mają służyć wymianie doświadczeń, rozpoznawaniu swojego miejsca w służbie dla Wszechmogącego. ON sam, przez proroków i Mesjasza, zachęca nas do szukania i poznawania Go. Chce być bardzo nam bliski, być naszym oblubieńcem (oblubienicą). Oczywiście, trudno słuchać, więcej: rozumieć czyjeś zrozumienie istoty Boga i Jezusa Chrystusa, a nawet powinności wynikających z pierwszych 4-ech postanowień Dekalogu, które jakoby są oczywiste. Wręcz "nie mieści się nam w głowie" jak ludzie dają sobie radę bez ... ... ... naprawdę wielu dla nas już oczywistych prawd. Myślę, że dyskusje na takie tematy może być nie tylko zagrożeniem utratą wiary (przecież przeciwnik szuka kogo by pożreć) ale też szansą na przybliżenie się do Niego. Przecież każda nasza rozmowa z "surowymi" sąsiadami, znajomymi, itd... może skutkować, że ów człowiek może stracić wiarę w "stare i kiepskie" (w/g nas) a nie uchwyci się - przecież w pewnym sensie tej samej - wiary ale na nieco wyższym poziomie, który wymusza większą samodzielność i odpowiedzialność. Oczywiście ryzyko zawsze pozostanie, ale przecież szukanie i miłowanie Boga ma być na maxa, bez odpocznienia i luzów, myślę że również bez końca. Każdego dnia mamy się nawracać dla Niego. Codziennie poświęcać się w jego służbę. "Od tego, komu wiele dano, wiele się wymaga". Na razie pozwalam sobie posiadać wątpliwości do moich wątpliwości :-) Jestem przekonany, że nie można polegać na ludzkich doktrynach. Skałą jest żywe Słowie Bożym, to Wszechmogący, który daje poznanie, wolę i wykonanie. Mam nadzieję, że kiedyś w niebie uśmiejemy się po pachy z naszych wyobrażeń o Nim.
Kwartał XYZ poświęcony zasadom wiary mógł być komfortową okazją do badania fundamentów naszej, ale gdzie tam. To w jaki sposób przeprowadzano studium w Szkole Sobotniej porównuję do wzajemnego poklepywania się po plecach. Przez kilka sobót gdy ośmieliłem się robić za "adwokata diabła" i prezentowałem a nawet broniłem innych "wiar", niż nasze wersje interpretacyjne, spotkałem się ze zgorszeniem zamiast ze zwyczajnym dawaniem mi racjonalnej, biblijnej wykładni. Czyżby Szkoła Sobotnia całkowicie zatraciła swój cel jakim było przygotowanie wyznawców do misyjnej działalności z Biblią w ręku jako wzorcem autorytatywnym dla zasad wiary? Czyżby zamiast poligonu Szkoła przekształciła się w towarzystwo wzajemnej adoracji? Gdzie bracia i siostry znajdą przychylniejszych im oponentów niż w zborze?
Każdy z nas ma wyobrażenie Boga na własny użytek, często jest one niewymowne. Jednak ON potrafi zmieniać nasze poglądy, daje moc do zmiany charakteru i wzrost w Jego poznaniu skutkujący kolejnym przybliżeniem wyobrażenia do Jego realności. ON jest naszym osobistym zbawicielem. Jego poznaliśmy w takich czy innych okolicznościach, ON nas prowadzi drogą którą tylko my możemy iść. Jest zdecydowana różnica między poznać a wiedzieć. Warto pamiętać, więcej - zakładać, że to z czym się tak bardzo nie zgadzamy jest być może słowem Wszechmogącego, dla mnie na dzisiaj, które ma mną poruszyć, wstrząsnąć, sprowokować do rewizji poglądów i zachowań. Myślę, że większość z nas ma za sobą wielokrotną lekturę całego Pisma Świętego, często w kilku tłumaczeniach, ba są też tacy, co czytają je w językach oryginalnych. Z tekstów PS można robić dowolne zestawienia, którymi można usprawiedliwić dosłownie wszystko. Oczywistą staje się potrzeba właściwych zestawień :-) obficie wzajemnie się wyjaśniających ze zbalansowanym komentarzem. To że gdzieś jest coś napisane to za mało, niezbędne jest rozpoznanie znaczenia w kontekście całego Pisma Świętego. Bez właściwych relacji badającego Słowo do Autora Słowa i Jego Słowa, w szczególności pragnienia rozpalenia w sobie żaru, o którym mówił Jezus, skutkującego w codziennym życiu wypełnianiem woli Bożej, przerzucanie się cytatami pozostaje tylko walką, nie służącą wzrostowi w wierze, wzajemnemu braterskiemu poznaniu i wywyższeniu Zbawiciela.
"Społeczność z Chrystusem uwalnia, daje pokój [...] można znaleźć społeczność z Jego braćmi." Historia minionych tysięcy chrześcijaństwa dostarcza zatrważających świadectw mylnego rozumienia powyższej wypowiedzi. Dla mnie uwolnienie to przede wszystkich załatwienie przez Zbawcę mojej odpowiedzialności za grzechy jakie popełniłem i - nie daj Boże - jakie popełnię. On jest moją sprawiedliwością. To daje mi pokój z Bogiem i ludźmi oraz zdolność do skuteczniejszego odpierania ataków Złego. Swoje upadki i zwycięstwa widzę w kontekście walki w której jestem z całych sił po stronie Stworzyciela.
Wiem, że pisanie o "minimum" nie jest przyjmowane najlepiej, ale na początek wystarczy zabiegać o życie wieczne dla siebie, najbliższej rodziny i przyjaciół. Wreszcie wystarczy pamiętać KOGO się reprezentuje, a przynajmniej zbyt często nie przynosić wstydu. Uważam, że słabości kościoła zaczynają się gdy pojawia się "my", kiedy rosną struktury i budynki, kiedy liczy się członków. Zawsze gdy mówiłem, że chce znajdować/zdobywać ludzi/serca dla Jezus Chrystusa, to oznaczało to dokładnie to. NIGDY mój zbór czy mój kościół. Praktycznie nie zdarzało mi się bym namawiał kogoś do wizyty w kościele, raczej tak przedstawiałem zdarzenia czy ich plany by ów ktoś czuł, że powinien dla własnego dobra/interesu wybrać się do KADS. NIGDY nie namawiałem mojej żony, brata, bratowej by zostali adwentystami, było prawie wręcz przeciwnie :-) znali wszystkie możliwe słabości czy cienie tego kościoła.
05 listopada 2001 r. mieliśmy "czytankę modlitewną" w ramach tygodnia modlitwy. Przyznam, że podłamałem się zawartą tam argumentacją Autor stwierdza w niej, że nie wystarczy miłować Boga i bliźniego z całej siły, że koniecznie trzeba trwać przy doktrynach. Nie mieści mi się to w głowie. Toż doktryny to zbiory ludzkich spekulacji bardziej lub mniej cwane uzasadnione tekstami z Biblii. Znowu kłaniam się z minimalnym zestawem "murowanych" pewniaków. Każdy, który rodząc się dla Pana musiał porzucić kościół rodziców i dziadków, stawał przez odrzuceniem zastanych dogmatów i szedł "na całość" bez oglądania się na opinie najbliższych. Jak wobec tego można z góry zakładać interesowność przy kolejnych zmianach wyznań i kościołów. Uważam, że w społecznościach chrześcijańskich nie powinno być myślenia typu: "tylko u nas jest pełnia prawdy". Wydaje mi się, że każda społeczność chrześcijańska włącznie z KRK ma wartościowe cechy dla pewnych ludzi i dobrze, że jest niż miało by jej nie być. Przy okazji autor czytanki kilka razy z zadowoleniem pisze, że jest dobrze gdy doktryny i wiara jest ponad uczuciami. Znowu dla mnie niepojęte, gdy czytam, że duch i dusza i ciało ma być przygotowane na przyjście Pana. A ile razy Wszechmogący woła o naszą miłość do Niego, o nienawidzenie zła a umiłowanie dobra (Amos) - toż to są uczucia. Nie wiem, kto i w jakim celu dobiera takie teksty.
W III kwartale 2001 r. w części nabożeństwa nazywanej Szkołą Biblijną badaliśmy fundamenty wiary. Miałem więc okazję lansować owe moje minimum. Co się okazuje? Okazuje się, że zasady wiary opracowane przez KADS są niezwykle "cwanie" wzajemnie powiązane, nie bardzo jest co wyjąć z owych filarów by nie naruszyć innych naprawdę podstawowych. Rad nie rad, zabrałem się za lekturę książki: "Wierzyć tak jak Jezus" tytuł oryginału: "Sewenth-day Adwentists Believe... A Biblical Exposition of 27 Fundamental Doctrines" - wolałbym by tak się nazywała.
Minął prawie rok od czasu gdy powyższy akapit napisałem. Okazałem się sam dla siebie prorokiem. Gdy wyjąłem kilka cegiełek z fundamentu - budowla się rozsypała, oczywiście dla mnie samego. Uważam, że lepiej teraz testować fundamenty wiary, by nie okazało się w czasach próby i na sądzie, że budowaliśmy na piachu.
Problem nadmiernego zdefiniowania (usztywnienia) zasad wiary nie był przyczyną mojej rezygnacji z KADS.
Byłbym prawdopodobnie adwentystą jeszcze przez wiele lat gdyby nie ciąg zdarzeń, który zmusił mnie do zrewidowania moich zasad wiary i do bliższego przyjrzeniu się polityce wewnątrz kościelnej.
Otrzymałem od współbraci z łodzi opracowanie "Czas Nadziei". Po uważnym przestudiowaniu stwierdziłem, że w skondensowanej formie zawiera podstawowe nauki KADS dodatkowo prezentując je we właściwej równowadze. Poprosiłem o zgodę na wystawienie tegoż na swojej stronie WWW, zgodę otrzymałem, przystosowałem opracowanie dla potrzeb Internetu i wystawiłem w marcu 2000 r. Tak było do maja, gdy miałem spotkanie z przedstawicielem kościoła i łódzkiego zboru. Zgodnie mówili, że źle się dzieje w Łodzi, że wykluczono już kilka osób, kilka następnych czeka w kolejce. Mówiono, że owa wywrotowa grupa dla swoich celów wykorzystuje ulotkę "Czas Decyzji". Sama ulotka zaś była finansowana z pieniędzy, które winny iść na dziesięciny. W takich okolicznościach, uznałem autorytet starszych i chociaż wbrew sobie, ale uleglem nie argumentacji ale właśnie powadze urzędów. Uznałem, że osoby pełniąc ważne funkcje, mające wiedzę nie tylko co do faktów, ale i do pobudek jakie kierowały autorami i inwestorami przedsięwzięcia oraz znają skutki jakie przynosi dystrybucja opracowania, muszą w tej sprawie mieć rację.
Tak wyjaśniałem autorom decyzję zdjęcie opracowania:
"Merytorycznie jest bez zarzutu. Opinie są podzielone, czy ilość i sposób podania takiej ilości informacji nie czyni całości niestrawnej. W/g odpowiedzialnych za zbory łódzkie oraz za całość KADS autorzy opracowania są (a raczej byli) grupą dysydencką, aktualnie w większości wykluczeni z członkostwa w kościele. "Czas Decyzji" jakoby był używany jako sposób na nawiązywanie pierwszych kontaktów, dla wyprowadzania ludzi z kościoła. Z wielkimi oporami uległem argumentacji - w końcu po coś są struktury ponadzborowe, okręgowe i krajowe, czasem można się posłuchać :-("
Mimo tych słów został zasiany we mnie niepokój - byłem po uważnej lekturze opracowania Józefa Kajfosza "Ruchy a denominacje" - polecam je a tam szczególnej uwadze rozdział 6-ty z którego cytuję:
"Cała nauka
Biblii musi obowiązywać nieokrojona, nie tylko w teoretycznej
doktrynie, lecz w praktyce. Doktryna musi zostać otwarta na
postępujące zrozumienie z wszystkimi tego konsekwencjami. Żaden
brak nie może zostać zaakceptowany jako dopuszczalny, z żadnego
biblijnego wymogu nie można tu zrezygnować ani w teorii, ani
w praktyce.
Nie można jednak egzekwować tego przez nakazy ani
naciski. W cząstce ciała Chrystusowego nie do pomyślenia jest
gwałcenie czyjegokolwiek sumienia, wymuszanie zachowań wbrew
przekonaniom albo zrozumieniu danych osób. Wyjątkiem
biblijnym są tylko ewidentne, ciężkie, nieodpokutowane grzechy,
dyskwalifikujące człowieka jako chrześcijanina."
Dopiero gdy spostrzegłem jak daleko odszedł kościół od pełnienia misji do której został powołany w innym świetle zobaczyłem pomysłodawców i wykonawców "Czasu Nadziei". Przy okazji spotkałem się z nie zrozumieniem, z zatrważającą bezradnością i uległością na to co robi góra. Zrozumiałem, że nie mam na co się oglądać, że nie potrzebuję, więcej: nie mogę się spodziewać, poparcia od urzędników zboru i kościoła. Niespodziewanie dla siebie okazało się, że jestem wichrzycielem burzącym jedność zboru, że wnosząc bunt do zboru źle wpływam na potencjalnych członków KADS.
Wznowiłem wystawianie rzeczonego dokumentu z powodów:
Sam jestem coraz częściej uznawany za wichrzyciela, buntownika, demoralizującego młodzież, a przecież wiem, że daleki jestem od takiego myślenia.
Mam coraz większe wątpliwości, czy generalnie nasi pasterze nas pasą czy się na nas pasą. Widzę w niektórych działaniach władz kościoła niemal sabotaż. Zauważam faktyczny podział wyznawców (nie lubię tego określenia) KADS na laikat i kler. Więcej, gadki o wychodzeniu kościoła do ludzi traktuje jako kolejne mącenie ludziom w głowach zamiast chwycenia byka z rogi.
Rzecz wymaga paru słów komentarza....
Gdyby to Kościół Rzymsko-Katolicki wystąpił do Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego z prośbą o wystawienie im zaświadczenia, ze np. nauczanie w tym sakramenty mają podstawy Biblijne, byłbym tym zaskoczony, ale przyjąłbym ze zrozumienie. Uznałbym, że powszechne znane stało się przywiązanie naszego kościoła do Biblii, że mają nas za wiarygodnych znawców.
Stało się jednak jednak odwrotnie. Jestem przekonani, że gdyby rzeczywiście głową kościoła ADS był Jezus Chrystus nie dopuściłby do takiej hańby. U steru kościoła pozostali tylko ślepi przewodnicy prowadzących im podobnych do dołu. Czy nie ma w tym kościele proroka? Czy nie ma choćby strażnika?
Współpraca z Kościołem Rzymsko-Katolickim, szczególnie dokument zaświadczający, że KADS nie jest sektą. Przerasta mnie to, że KADS aż tak brata się z KRK, uzyskując certyfikat od instytucji, która była, jest i będzie największym prześladowcą Ludu Bożego i Słowa Bożego. Dla mnie owo zaświadczenie o moralności (?) świadczy co najmniej o zagubieniu poczucia misji. Identyczne z KRK wołanie w sprawie "wspólnych modlitw wierzących z poganami" zdumiało i przeraziło mnie. Zadawałem sobie pytałem: "co się jeszcze musi się wydarzyć bym opuścił to miejsce?".
Dla kontrastu zamieszczam z cytowanej juz książki: "Wichrzyciele i wichrzenia"1 cały ostatni rozdział: "Wnioski końcowe".
Czas już na wnioski końcowe. Właściwie nasuwały się same
od początku naszych roztrząsań. W toku rozważań wykazaliśmy
całkowitą bezpodstawność zarzutów, a w konsekwencji -
wszelkich podstaw działania grupy ludzi. Kilka jeszcze myśli
podsumowania.
Ponieważ
wykazaliśmy, że kościół ADS nie należał, nie należy ani też
należeć nie może do żadnej "ekumenii", jak również
nie realizował, nie realizuje i nie zamierza realizować żadnego
jej "zwodniczego" planu, a także ponieważ niesłusznie są
wszystkie argumenty imputujące Kościołowi ADS przynależność do
ekumenii, dlatego bezpodstawny jest główny zarzut
odstępstwa Kościoła ADS od prawdy.
Ponieważ nie było, nie ma
i nie może być żadnego
odstępstwa Kościoła ADS od prawdy, to bezpodstawne były, są,
i będą wszelkie, wykrętnie
preparowane i oparte na urojeniach protesty
przywódców grupy radomskiej i innych
jednostek, jak również bezpodstawne jest oczernianie
Kościoła ADS i obrzucanie go różnymi kalumniami "Babilonu",
"sanhedrynu", "kroczenia drogą świata", itp.
Rozważania nasze wykazały,
że to nie Kościół ADS pobłądził, lecz pobłądzili ludzie
złej woli i niezdrowej ambicji, głoszący nauki niezgodne ze Słowem
Bożym i Duchem Proroctwa, nauki obce adwentyzmowi.
Głoszenie błędnych nauk
oraz podnoszenie - pomimo wyjaśnień - różnych formułowanych
dowolnie i z dozą złej woli zarzutów, wskazuje na ruch
niezdrowy, wichrzycielski i odstępczy, wobec którego Zbór
Radomski i inne Zbory ADS, i w ogóle Kościół ADS
w Polsce nie mógł pozostać obojętny i zmuszony był właściwie
z porządkiem zborowym, zareagować, pozbawiając członkostwa tego
rodzaju ludzi.
Ponieważ nie Kościół
ADS pobłądził, lecz owi ludzie, opętani przerostami ambicji, złym
duchem i błędami w nauce i wierze, wichrząc i siejąc zamęt,
dlatego ludzie tacy nigdy nie byli, nie są i być nie mogą żadnymi
"obrońcami" czystej Bożej nauki, czystego adwentyzmu
i głosicielami Trójanielskiego Poselstwa, ale są zwykłymi
samozwańcami i zwodzicielami, przed którymi ostrzega Słowo
Boże.
Oto ostrzeżenie Słowa
Bożego: Chrystus mówi: "Baczcie, żeby was kto nie
zwiódł" (Mat. 24,4). Ap. Piotr zaś pisze: "Wy
tedy, umiłowani, wiedząc o tym wcześniej, miejcie się na
baczności, abyście, zwiedzeni przez błedy ludzi nieprawych, nie
dali się wyprzeć z mocnego swego stanowiska" (2 Piotra 3,17).
Ostrzeżenie Ducha
Proroctwa: "Zawsze istniała grupa ludzi, którzy
uważali się za pobożnych, ale zamiast wzrastać w poznaniu Prawdy,
uczynili swą religię stałym wyszukiwaniem błędów
w charakterze lub w wierze tych, z którymi się nie zgadzali.
Tacy ludzie są prawą ręką szatana. Wielu jest oskarżycieli
braci, którzy są zawsze czynni wtedy, gdy Bóg działa
lub gdy Jego słudzy oddają należną Mu cześć. Stawiają oni
w fałszywym świetle słowa oraz czyny tych, którzy miłują
Prawdę i słuchają jej. Przedstawiają gorliwych, szczerych
i oddanych naśladowców Chrystusa jako oszukanych lub
oszukujących. Błędnie interpretują motywy każdego szlachetnego
i dobrego czynu, rozgłaszają oszczerstwa i wzbudzają
podejrzliwość w umysłach niedoświadczonych. W każdy możliwy
sposób starają się, by to, co jest czyste i sprawiedliwe,
uważano za złe i zwodnicze. Każdy jednak musi być świadomy
tego, co to za ludzie. Łatwo można poznać czyimi są dziećmi, kogo
naśladują i czyje polecenia spełniają. "Po ich owocach
poznacie ich" (Mat. 7,16). Ich postępowanie podobne jest do
zachowania szatana, tego zjadliwego oszczercy i "oskarżyciela
braci naszych" (Obj. 12,10)" (Wielki bój, wyd.
II, s. 590.591).
Wichrzycieli i wichrzeń
należy się strzec, aby błędami ich nie zostać zwiedzonym.
Tym cytatem zostałeś przede mną i administracją KADS ostrzeżony. Przy okazji uzupełniam powyższą listę wniosków o cytat: "Wiem, że po moim odejściu wejdą między was wilki drapieżne, nie oszczędzając stada." (Dzieje Apost. 20:29, Biblia Tysiąclecia).
Myślę, że jest liczna grupa osób wykluczonych za poglądy z KADS oraz osób, które same z niego zrezygnowały, wreszcie osób którym bliskie są podstawowe ideały kościoła ale nie mogą znieść dodatkowych obostrzeń. Może udałoby nam się wskrzesić ruch adwentowy, który byłby daleki od struktur, zarządów, uchwał, wyznań wiary, itd. Bardzo długo jedynym jego celem byłaby uświadomienie takim adwentystom inaczej, że nie są sami, że są gdzieś w świeci i w Polsce im podobni. Może udałoby się nam od czasu do czasu spotkać pod gołym niebem by chwalić Pana. Czekam na zgłoszenia. Daję przykład i zgłaszam się do apelu!
Sylwester Szady, Zamość
Polecam artykuł, który był moją reakcją na ogłoszenie zaproszenia.
Myślę, ze koniecznie ktoś musi napierać na przedyskutowanie kwestii, aż do momentu, gdy ktoś z zawiadujących forum PolscyAdventysci nakaże zamknąć dyskusję przedstawiając przy okazji oficjalne stanowisko. Nawet gdy nie będzie ta wypowiedz merytoryczna, ale jak najczęściej bywało w przeszłości będzie skierowana przeciwko pewnym ciemnym siłom, mącicielom, itd. Czy ktoś podejmie problem domagając się argumentów "ad rem", a nie "ad personam"? Szczerze zapewniam, że nie jestem ciekaw kto jakie przedstawi argumenty, interesuje mnie końcowy wniosek.
Gdy to pisałem nie przypuszczałem, że tak szybko lista PA będzie zamknięta. Niestety w ciągle dostępnym archiwum grupy znajduję, że pastorzy, urzędnicy i uczeni popierali ekumeniczne działania KADS. Na ponad 90 członków z całego świata tego adwentystycznego i polskiego forum tylko kilka osób publicznie wyraziło niezadowolenie.
Uważam, że w zborach w całej Polsce adwentyści którzy zgadzają się z moim sprzeciwem, winni zażądać, na nadzwyczajnych zebraniach zborowych, przegłosowania wotum nieufności wobec obecnego zarządu nie czekając na zakończenie jego kadencji.
To narasta...
Chociaż nie mam tak uzasadnionych poglądów jak autorzy witryn: "Historia krzyża", "Krzyż - narzędzie tortur, symbol i bałwochwalczy przedmiot nominalnego chrześcijaństwa", "KTO i KIEDY wprowadził krzyż jako symbol chrześcijaństwa?", przecież uważam, że należy wystrzegać się jakiejkolwiek formy kultu przedmiotów, miejsc, obrazów, figur, temu "co jest na ziemi nisko ani tego, co jest w wodach pod ziemią! Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył". Patrz na całą treść tego przykazania w Księdze Wyjścia 20,2-17.
Rzeczywiście jest lekceważone nauczanie Biblii.
Napisałem tekst (faktycznie mniej niż szkic), który zawiera liczne cytaty z Pisma Świętego: myślę, ze warte przemyślenia.
Dla mnie istotniejszym problem jest komu i na co przekazywać dziesięcinę. Początkowo rozdysponowywałem ją na różne fundacje, misje, konkretnym osobom w rozpaczliwej sytuacji... Co miesiąc miałem problem: komu dać? Zmuszało mnie to czujnego rozglądania się by zgadywać jaka jest wola Wszechmogącego w sprawie zainwestowania jego udziału DZISIAJ. Zanoszenie do kościoła, do kasy centralnej, dla mnie, jest TYLKO z wygodnictwa. Jest chyba nieupoważnionym przekazaniem, zrzuceniem obowiązku z siebie na centrale. Przy okazji wyzbywam się znaczącego (niestety, ale to prawda) wpływu na pracę urzędników kościoła, potoczne używających tytułów: pastor, ksiądz. Być może powyższe jest pochodna moich poglądów jako wieloletniego sympatyka UPR, poglądów do których przekonywałem się jednak przez Biblię.
Wobec zarzutu, że "KADS jest dla bogatych, biedni nie mają w nim miejsca z powodu dziesięcin" informuję, że mój brat wraz ze swoja żoną dołączyli do KADS w ubiegłym roku. Od kilku lat jest bez stalej pracy a ostatnio nie ma i dorywczej, jest silnie zadłużony. Dosłownie 2 tyg. temu zapytałem go, jak jest z jego wiernością w dziesięcinach? Obojgu leciutko zasugerowałem by przemyśleli ta kwestie. Większość w zborze zamojskim to bezrobotni.
Ponieważ i ja zauważyłem w ostatnim okresie nasilenie "przypominań" być może jest to jakaś centralnie zaplanowana akcja. Polska ubożeje, obywatele a więc i członkowie kościoła są biedniejsi. Wartość bezwzględna zbieranych dziesięcin musi być coraz mniejsza. To zwykła matematyka. Ci co żyją z dziesięcin z naturalnych powodów, takich samych jak urząd skarbowy, zabiegają o większą ściągalność. Placek robi się cieńszy, trzeba odganiać konkurentów w osobach innych pastorów, dorabiać ideologie: dlaczego ja i ile mnie.
Pewnie znowu narozrabiam, ale według mojego zrozumienia, Pismo Święte nie zabrania picia alkoholu. Oczywiście są różne powody dla których warto być abstynentem. Bez biblijnych powodów są nimi również ateiści. Kiedyś miałem chęć pozbierać w jednym miejscu na WWW argumenty za i przeciw, uznałem jednak ten temat za czwartorzędny.
Przy okazji dyskusji nad celem i działaniem na gości witryny strony z odnośnikami do miejsc w których krytykuje się KADS, zapomniałem powiedzieć, ze głównym moim celem była chęć polemicznego, wręcz apologetycznego dania odporu różnym zarzutom. Innym nie mniej dla mnie istotnym powodem, było i jest wspólne zaistnienie w bazach danych wyszukiwarek, tak by zawsze obok macierzystego odnośnika było też wskazanie mojej strony zawierającej owe polemiki. Uważam, że cele te są dobrze realizowane.
Chcę też poinformować, że strona "Dzisiejszy Eliasz" jest jednym z ojców, niestety już byłej, współwyznawczyni, która kiedyś wystawiła świadectwo w tym serwisie. W jej opinii to, że jako KADS znamy i nie ukrywamy tego co o nas mówią inni, świadczy co najmniej o sile przekonań wyznawców kościoła, a być może i o posiadaniu rzeczywistej misji i prawdy.
Frazy: "jestem zdania" = "moja opinia" = "uważam" = "sądzę", itd... mówią o MOIM stosunku do czegoś. To jest MóJ pogląd, być może błędny, ale MóJ. To nie FAKT, twierdzenie w sensie naukowym czy dowód, lecz hipoteza (wrażenie) której się nie wstydzę :-) [imię], gdy zechcę uzasadniać - a na razie nie chcę, ponieważ trochę boję się wniosków, że byłbym zmuszony pożegnać się z KADS - z pewnością przedstawię bibliografię, choćby w tak amatorskim wydaniu jak w opracowaniu "Dzisiaj Eliasz też działa". Czytałem teksty z różnych źródeł, ale tytułów i autorów nie pamiętam. Miałem (być może mam) założenia statutowe kościoła i pierwsze podstawowe zapisy zasad wiary. Z tego co pamiętam, to znacząco się różniły od dzisiejszych. Miałem a może jeszcze mam zasady wiary z około 1900 r. myślę, że byś się zdziwił ich skromnością i wstrzemięźliwością. Jeśli będziesz zainteresowany postaram się znaleźć takie porównanie, miałem od kogoś z Australii. Może nawet wystawiłbym wraz ze skanami tekstów na WWW.
Proszę, zgódź się na swobodne wyrażanie poglądów, myślę że mam do tego prawo, choćby to były błędne poglądy. Bardzo bym chciał mieś w 130% przekonanie, że to co się dzieje z KADS jest zasadne przede wszystkim z niewymuszonym i nie uprzedzonym rozumieniem Słowa Bożego. Dodam, że daleko bardziej interesuje mnie mój stan według tego kryterium. Mam jeszcze parę osób w najbliższej rodzinie, które przygotowuję dla Jezusa Chrystusa i chciałbym im rekomendować nasz kościół bez dodatkowych zastrzeżeń, czy wręcz dawać do wybory kilka współczesnych kościołów sabatariańskich. Jak dotychczas mimo najszczerszego :-) wykazywania im różnych cieni w nauczaniu KADS przyprowadzałem ich do naszej społeczności. Dzięki wcześniejszemu jasnemu prezentowaniu konkurencyjnych poglądów, jestem pewien, że wyszli by bez szwanku z krytyką na WWW, tym bardziej, że całą witrynę z wieloma dodatkowymi materiałami mają w swoich komputerach.
To, że nie ma polemik przy części odnośników krytykujących KADS, winno być wezwaniem, zachętą do danie rzeczowej odpowiedzi. Uważam, że powinny dać ją osoby, którym szczególnie doskwiera krytyka, czy wręcz uważają, ze KADS jest szkalowany. Uważam, ze ktoś kto przystępuje do jakiejś wspólnoty powinien mieć świadomość istnienia odmiennych poglądów, oraz krytyki w natężeniu aż do zniesławiania.
Kilka lat temu, gdy dorwałem się do Internetu i do ChSI, spotkałem tam jak dotychczas najbardziej krewkiego i gorliwego partnera i przeciwnika, którego prosiłem by zechciał zrobić stronę, demaskującą słabe miejsca KADS, coś na wzór "Świadkowie Jehowy pod lupą", której jest autorem. Niestety nie miał czasu. Myślę, że dla dobra KADS byłoby zdrową rzeczą posiadanie takiego lustra. Ze swej strony pokazuję odnośniki do miejsc w których krytykuje się mój kościół. Podczas ponad 1,5 rocznego pobytu na ChSI miałem dyżurnego krytyka mnie i nauk KADS, był nim autor powyższego serwisu w stylu wypowiedzi jak w rzeczonym serwisie. Ponieważ wielokrotnie podejmował te same wątki wolałem mieć je jasno uzasadnione, dla zredagowania lepszych czy gorszych wyjaśnień. Generalnie, uważam że prawda krytyki się nie lęka.
Zakładam, ze autorzy podobnych witryn bezinteresownie, w dobrej wierze chcą ostrzec innych przed błędem. Nie mam o to do nich pretensji czy złości. Sam podobnie postępuje choćby wobec nauczania Kościoła Rzymsko-Katolickiego. Skoro sam domagam się prawa do wyrażania krytycznych opinii, szanuje prawo innych do tego samego. Ponieważ nie mam najbardziej gorącego stosunku do E.G.W zapoznałem się z serwisem z pobłażaniem i politowaniem, ale było to bodaj 2 lat temu, może teraz miałbym inny odbiór :-) Po prostu wiele zależy od perspektywy widzenia spraw tak przez piszącego jaki i czytającego.
W sytuacji gdy autorytet kościoła w moich oczach roztrzaskał się, zupełnie zniknął, wszystkie poglądy, których wyznawanie było oparte na jego autorytecie musiały zostać na nowo określone.
Zmiana poglądów przedstawiona w podaniu w tej kwestii miała początek w "swędzeniu", była swoistym cierniem, który mnie uwierał. Od dawna miałem bardzo "miękkie" poglądy w sprawie Ducha Świętego. W moim przypadku od wychowania w domu przez naukę religię i jej praktykę - od trynitarysty popadłem przez okres kilku lat w ateizm. Później po świadomej decyzji, że chcę być wyznawcą jakiejś religii, a raczej jakiegoś boga wybrałem z szerokiej oferty Boga Izraela, takiego jaki pojawiał się na kartach Biblii "Jahwe jest Bogiem, Jahwe jedynie". Dalej było z górki: dekalog i sabat. Gdy trafiłem do KADS byłem zaskoczony, że zarzucili naukę starszych braci w wierze, ale w trakcie 2,5 roku przywykłem ponownie do tajemnicy Trójcy. Ponieważ w co się wierzy jest również sprawą woli, decyzji, chcenia, itd... postanowiłem uprościć :-) poglądy w tej sprawie. O tyle łatwo mi to poszło o ile moje związki (identyfikacja) z KADS słabła.
Oczywiście wiem, ze nigdy nie będę miał odpowiedzi na wszystkie pytania, nie tylko z tego tematu. Wiemy, ze teraz widzimy jak przez mgłę.
Wydaje mi się, że istnieje mylne wyobrażenie o sile i wpływach hierarchii kościelnej na członków kościoła, szczególnie wobec osób, które opuściły kościoły z "lepiej" prezentującą się i starszą hierarchią o powszechnym autorytecie. Dla mnie ewentualne zmiana kościoła nie byłaby żadnym emocjonalnym problemem, ot napisałbym podanie o wykluczenie z członkostwa i podziękował za dotychczasową współpracę. Nie widzę u siebie najmniejszych skłonności o pozyskanie aprobaty kościelnej "góry", bo o to nie dbam. Co nie oznacza lekceważenia, nie czuję się upoważniony do oceniania innych sług Pana, uważam że każdy z nas odpowie przed Nim za SWOJE życie. Wiem skąd i dlaczego wychodziłem, mój pobyt tu gdzie jestem jest dobrowolny i trwa już tyle lat nie dlatego, że spotkałem aniołów, i że wszystko mi się podoba, ale z powodu braku alternatywy. Jeśli mam różne wątpliwości odnoście różnych prawd to również poddaję w wątpliwość moje wątpliwości :-) To kwestia równowagi i sumienia. Wierzę, że Wszechmogący widzi, że się nie blokuję, jak ON zechcę bym był gdzie indziej, będzie zgodnie z Jego wola.
Chociaż formalnie dalej jestem członkiem maleńkiego zboru, przecież już dłużej znieść nie mogłem firmowania wymienionych wyżej praktyk, które dla mnie stały się czym więcej niż błędem, różnicą w interpretacji, ale wręcz grzechem. Nie miałem alternatywy poza wyjściem z kościoła. Dalsza obecność pogłębiałaby moją frustrację, świadomość że ponad racje Boże przedkładam racje ludzkie. Moje wyjście z kościoła służyć ma zabranie mandatu (wiem że tak skromnego, że śmiechu warte) dla władz i zarządu kościoła. W moim położeniu głosować można tylko przez głosowanie nogami i przez wstrzymanie przekazywania dziesięcin. Tak też robię.
W listopadzie 2001 r. pisałem.
Z różną intensywnością :-) zgadzam się i wyznaję wszystkie 27 zasad KADS.
Od zawsze bardzo krytycznie im się przyglądam.
Większość metod i form działania mi nie odpowiada. Najbardziej mnie coś takiego razi, gdy w Dzień Zmarłych moi współzborownicy wychodzą z ulotkami na cmentarze. Uważam, że każdy inny dzień jest lepszą sposobnością.
Mam zwielokrotnioną czujność przy czytaniu Lekcji Szkoły Sobotniej: wykrywam znaczne ilości przegięć, braków odnośników do cytowanych innych niż E.G.W wypowiedzi, jednostronnego przedstawienia problemów.
Boję się ludzi, którzy stają za kazalnicą i czytają ze ściągawek.
Boję się reklamowanych i utytułowanych mówców.
Nie znoszę oglądania TV w kościele i czytania/słuchania czytanek - najczęściej wychodzę.
Gdy mówca zaczynając kazanie opiera je na tekstach E.G.W też wychodzę.
Gdy prowadzący nabożeństwo przeciągają je ponad 12:00, odbieram to jako jawne lekceważenie podstaw dobrych obyczajów - też najczęściej wychodzę.
Uważam - przez wielu jest to oceniane jako błąd - że nie powinien mieć mniej praw niż przygodny gość w zborze, że bez poczucia wolności wszystko jest fikcją.
Prawie zawsze w swoim zborze głosuję nogami - po prostu wychodzę - gdy mówca mówi w/g mnie jawne bzdury.
Prawie zawsze zgłaszam sprzeciw, choćby przez podniesienie reki, gdy w Szkole Sobotniej słyszę gwałt na Słowie Bożym.
Nie chcę swoim milczeniem lub obecnością dawać przyzwolenie, akceptację, pozór jedności dla tego z czym się nie zgadzam. Jest oczywiście sprawą indywidualnego wyczucia, kiedy nasza spolegliwość zamienia się w konformizm, w pułapkę konwenansów, w hipokryzję.
Jest prawdopodobna hipoteza, że nie mam szacunku dla innych i może brakuje mi umiejętności życia we wspólnocie, aczkolwiek tam gdzie jest szczerość, otwartość, próby wyjaśnień tam raczej nie należy doszukiwać się braku szacunku. W ubiegłym roku trumna ze zwłokami mojej mamy wystawiona była w kościele, "uczestniczyłem" w godzinnym nabożeństwie żałobnym stojąc na środku kościoła, tuż za katafalkiem. Moje rodzeństwo, rodzina przyjaciele domu, naprawdę liczne zgromadzeni jej przyjaciele z pracy i ze wsi zgodnie z porządkiem ceremonii: wstawali, klękali, siadali, modlili się i śpiewali, brali komunię, a cały czas stałem jak na warcie. Być może uwierzysz gdy powiem, że po zakończeniu obrządku w prywatnej rozmowie ksiądz prowadzący mszę z uznaniem wypowiadał się o mojej postawie. To samo słyszałem od sąsiadów i wielu, wielu obecnych w kościele, oraz od najbliższej rodziny. Jak mogłem inaczej żegnać moją mamę?
Myślę, że w każdym kościele byłbym ciężkim i trudnym elementem :-) Z tych 27 zasad wiary większość jest dla mnie po prostu spekulacjami. To dlatego tak często myślę o sumie, jądrze całości nauk Bożych. Sama Biblia określa owe kluczowe prawdy w wersetach:
Prawie ostani test z Kaznodziei Salomona 12,13-14: (BW) "13Wysłuchaj końcowej nauki całości: Bój się Boga i przestrzegaj jego przykazań, bo to jest obowiązek każdego człowieka. 14Bóg bowiem odbędzie sąd nad każdym czynem, nad każdą rzeczą tajną - czy dobrą, czy złą."
Z księgi Micheasza z 6,8: (BT) "Powiedziano ci, człowiecze, co jest dobre. I czegoż żąda Pan od ciebie, jeśli nie pełnienia sprawiedliwości, umiłowania życzliwości i pokornego obcowania z Bogiem twoim?".
Początkowe zdania z Hebrajczyków z rodz. 6,1-2 (NS) "1Dlatego też, pozostawiwszy podstawową naukę o Chrystusie, przyjmy do dojrzałości, nie kładąc ponownie fundamentu, mianowicie skruchy za martwe uczynki, a także wiary w Boga, 2nauki o chrztach i wkładaniu rąk, zmartwychwstaniu umarłych oraz sądzie wiecznym." oraz z 8,1.2.10: (BR) 1To, co teraz mówimy, sprowadza się ostatecznie do następującej prawdy: Mamy takiego arcykapłana, który zasiadł po prawej stronie Majestatu [Boga] w niebie: 2Jest On sługą w świątyni i w przybytku prawdziwym, zbudowanym przez Pana, a nie przez człowieka. (...) 10A oto jakie będzie to przymierze, które zawrę w owych dniach z domem Izraela: Prawem moim wypełnię ich myśli - mówi Pan - wypiszę je na ich sercach. Ja będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem.
W grudniu 2001 r. pisałem.
Z całą pewnością nie chcę być dysydentem w kościele, ale też nie zależy mi na karierze w nim. Chociaż mam masę różnych wątpliwości w kluczowych kwestiach, które przy okazji :-) są doktrynami kościoła, nie artykułuję ich wszem i wobec z poczuciem misji, ale też ich nie ukrywam. Czekam co z tych wątpliwości wyrośnie, w jaką stronę przechylą się i co stanie się dla mnie prawdą - zrozumieniem Słowa Bożego - i życiem w/g niego - przede wszystkim na mój prywatny użytek. Uważam, że wiara to kwestia (sprawa) poczucia wolności i uczciwości przed Wszechmogącym Stworzycielem, to świadomość, że nic nie może przesłaniać lub jej ograniczać, w szczególności samoograniczać z powodu nawiązanych relacji z braćmi i siostrami dotychczasowej społeczności wyznaniowej. Cały czas pamiętam, że Jezus Chrystus założył Kościół, którego granice przebiegają przez serca ludzkie bez względu na przynależność do widzialnych kościołów: z szyldami, pieczątkami, budynkami i zwierzchnościami. Tak naprawdę tylko ON, będący głową tego kościoła, wie kto naprawdę do niego należy. Dlatego wierność "do śmierci" deklarowaną nie tylko przez moich katolickich rodziców, ale i przez wielu obecnych współwyznawców uważam za stawianie własnych wyobrażeń ponad wolę Bożą, taka postawa nazywana jest w Jego Słowie grzechem. Również ci, którzy niejako z urzędu tłumią poznanie, ferment bez którego nie ma rozwoju, którzy ograniczają dyskusję nad Słowem do uklepanych i ogrodzonych jak płotem przez innych stwierdzeń, nie wydają mi się najlepszymi sługami Pana. Toż to próba pętania w działaniu Ducha Świętego wprowadzającego nas w większe poznanie. To co teraz napiszę być może Cię zbulwersuje, ale mnie nie zależy na zwiększeniu członków Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego. Nie wierzę, że jakikolwiek kościół jest zbawczy, a tym bardziej, że jest jednozbawczy, że nie ma zbawienia poza tym czy innym kościołem. Uważam, podobne stwierdzenia za silnie błędne. Przeciwnie, jestem przekonany, że zbawienie to efekt końcowy osobistego poznania Zbawiciela Jezusa Chrystusa, które prowadzi nas też do społeczności z Ojcem. To z powodu objawienia dzieła Mesjasza, ujrzenia majestatu i chwały odłożonej z powodu moich osobistych grzechów, uświadomienia ogromu miłości i ofiary Syna Człowieczego, nie jako jarmarczo-cukierkowej, frazesowej, ale konkretnej, rzeczywistej, cielesnej, do śmierci przez mękę. Takie poznanie musi spotkać się z naturalną reakcją jaką jest zgroza na własne grzechy i serdeczna wdzięczność wobec Ojca, z której wypływa potrzeba posłuszeństwa Jego woli. Świadomość tego rodzi poczucie wolności. "Któż przeciwko nam, jeśli z nami Bóg?". Tak naprawdę wszystko zawdzięczamy Panu i Zbawicielowi, nie widzę tu miejsca na przymus, oraz na partykularne interesy. Dlatego zabiegam o rozbudzenie potrzeby poznania Go na początku przez Jego Słowo, a później przez zawarcia z Nim przymierza przez chrzest i dalsze życie z Nim. To mój program minimum. To, że przy okazji moi najbliżsi powoli przystępują do KADS jest nie jako przy okazji. Cały czas zastrzegam się wobec nich, że mogę pójść dalej. Każdy kto się urodził dla Pana wszelkie inne więzy uważa za zrobione z babiego lata. Chce iść za Nim gdziekolwiek zostanie posłany.
Patrz jak widzi kościół Ken Medema w wierszu "Kościół, ciało Chrystusa".
W lutym 2002 r. pisałem jeszcze bardziej stanowczo.
Coraz częściej czuję się jak intruz naruszający kanoniczne poglądy, zaburzający spokojne myślenie. Więcej, moje wypowiedzi wręcz gorszą zborowników. Być może za dużo widzę, może mam problem z brakiem pokory albo z przerostem pychy. Śmiem pytać wprost, bez owijania w bawełnę i mówić o problemach bez względu czy na to kto gości w zborze, przedstawiać interpretację Słowa Bożego z różnych punktów widzenia, często inaczej niż kwartalniki biblijne. Swoją drogą uważam używanie ich w kościele za jeden z głównych źródeł stęchłej atmosfery atmosfery, braku samodzielnego studiowania Biblii i generalnie myślenia bez oglądania się na "dozwolony" wykład, często widzę jak zasłaniają one inne wypowiedzi Słowa. Myślę sobie kto tak naprawdę powinien odchodzić ze zboru lub źle się w nim czuć? Uważam, że sytuacja dojrzała do decyzji. Stale pamiętam kto i dlaczego przyprowadził mnie do zboru święcącego sabat. To pierwszy powód. Zgromadzenie dla oddania Bogu czci winno odbywać się w wdzięczności do Niego w radosnym nastroju, w poczuciu WIĘZI ze współbraćmi.
Tu syk, tam wzruszenie ramion, u kogo indziej zdumienie lub bezradność, bywa też strach przed brakiem alternatywy. Myślę, że natężenie emocji musi mieć czas do wzrostu, do skali o jakiej piszesz [pogarda, szyderstwo, i kpiny]. Może rzeczywiście mylę się, może wszystko jest pod właściwą kontrolą. Kto jest chwastem poznaje się w czasie dojrzewania łanu. Żniwa są coraz bliższe.
Podejrzewam, że na forum są członkowie społeczności, które wywodzą się z KADS. Chciałbym wiedzieć jaki jest wybór :-) W czym się różnią od nauki i praktyki współczesnego KADS? Przyznaję, że na razie w najbliższym sąsiedztwie, rozglądam się za zmianą kościoła z KADS na jakąś jego odmianę.
Napisałem obszerną, ale nie wyczerpującą, analizę felerów kościoła, opis większości tego co spowodowało odrzucenie obecnego wydania KADS. Podkreślam, moje wyjście spowodowane jest obecnym stanem kościoła a nie atakami z zewnątrz na zasady wiary, czy cokolwiek innego.
Mam nadzieje, że przestudiowanie "Reformacja dzisiaj, 95 tez do sytuacji Kościoła i społeczeństwa" też trochę wyjaśni moją decyzję. Szkoda, że tak późno - dopiero 17.04.2002 r. - zapoznałem się z jego treścią, chociaż nie ze wszystkim się zgadzam się (np. nauką o Bogu jako Trójcy), przecież pokazuje, że są ludzie, nawet pastorzy :-) którzy pełnią rolę straży: widzą co się dzieje w świecie i kościele i podnoszą larum!
Nie mam do nikogo osobistych pretensji, dopuszczam że moja ocena ludzi, wypowiedzi, decyzji może być błędna. Zakładam szczerość wszystkich uczestników. Znam osobiście bardzo wielu ludzi w kościele, z wieloma byłem zaprzyjaźniony. Mam nadzieję, że zachowam wiele przyjaźni, wiem że będzie to dla nich test.
do napisania :-)
Stan na dzisiaj, na kwiecień 2002 r.
Żona pozostaje w KADS. Rozumiem, że nie każdy musi podzielać moje poglądy. Nie każdy z tych co je podzielają musi je przeżywać z taką samą intensywnością, widzieć je tak krytycznie jak ja.
Moje dzieci uczęszczają do KADS na lekcje religii. Nie wiem czy to najlepszy pomysł, ale przez wiele lat, niemal dosłownie do wczoraj, uważałem KADS jako najbliższy biblijnego wzorca kościoła.
Mam problem: czy zawołanie z Obj. 18,4 (BT) "Ludu mój, wyjdźcie z niej, byście nie mieli udziału w jej grzechach i żadnej z jej plag nie ponieśli (...)" może dotyczyć również mojego kościoła ostatniego pobytu? Na wszelki wypadek wystawiam to uzasadnienie.
Informuję o kościoła ch sabatariańskich działających w Polsce. Chętnie dodam do niżej podanych szyldów odnośniki do stron WW. Pomogę bezpłatnie założyć strony WWW dla tych kościołów (społeczności, wspólnot), które dotychczas nie zaistniały w Internecie. Jeśli są inne kościoły nauczające o aktualności Dekalogu Biblijnego, poniższy wykaz uzupełnię - proszę o informacje.
Kościół Adwentystów Dnia Siódmego Poruszenie Reformacyjne w Polsce.
Trzecia Część Zachariasza ADS, zwana, "Rogolowcami"
Adwentyści Odpocznienia Sabatu.
Kościół Ostatków Adwentystów Dnia Siódmego (tzw. "radomiacy").
Kościół Reformowany Adwentystów Dnia Siódmego.
Baptyści Dnia Siódmego.
Żydzi Mesjanistyczni.
Czytelników tej bardzo surowej wersji proszę o wszelkie opinie dotyczące tego: co napisałem, co nie napisałem, jak napisałem. Listy proszę kierować na adres sszady@own.pl
Osoby, które kiedyś ze mną korespondowały lub były ze mną w tych samych grupach dyskusyjnych i z jakichś powodów zachowały moje wypociny, bardzo proszę o przesłanie tych, które winny uzupełnić to opracowanie.
Chociaż jeszcze daleko do zakończenia opracowania tego tekstu, przecież wielokrotnie punktowo podawałem jego adres w sieci, by jakoś wyjaśnić zainteresowanym co się ze mną porobiło :-). Wreszcie z każdym dniem z większą niechęcią uzupełniam uzasadnienie, tak że nie wiem kiedy powstanie wersja skończona. Mimo to bardzo też proszę o nie rozpowszechnianie wiadomości o tym tekście do czasu zakończenia jego opracowania.
Kolory w tekście stosuję dla małżonki, dla ułatwienia jej rozpoznania zmian jakie zrobiłem w tekście od czasu ostatniego czytania przez nią tekstu oraz mojego "przerobu".
Zapraszam do przetłumaczenia "A CREED AND A CHURCH MANUAL", jest tam też wersja RTF. Proszę by chętni powiadomili mnie o tym, by 2 razy tego samego nie robić - może ktoś już zaczął tłumaczenie.
To co napisałem jest moim wyjaśnieniem, ze zrozumiałych względów bardzo subiektywne i w nie wesołych kolorach, jednak moim zamiarem nie było i nie jest oczernianie kościoła. Wyjaśnienia nie są zamknięte, chętnie coś sprostuje lub dopowiem. Mam nadzieje, że czytelnicy zauważą, że jest to wypowiedz kogoś, kto porzuca dotychczasowe miejsce pobytu, trudno by była w takich okolicznościach w jasnych i radosnych kolorach, słowem by zachęcała, zapraszała do odwiedzenia KADS, chociaż to też jest prawdopodobne.
Myślę, że oczywiste jest, że każdy, kto czuje się urażony, kto nie godzi się z moim widzeniem kościoła, może swobodnie przysłać replikę dowolnej wielkości, do której zamieszczę odnośnik bezpośrednio pod moim tekstem, oraz wedle życzenia jako samodzielny tytuł.
I na koniec: "czy chce ludzi sobie zjednać, czy Boga? Albo czy staram się przypodobać ludziom?... "(Gal 1: 10).
Sylwester Szady,
Zamość, od 04.04.2002 do ....
Teksty uzupełniające:
|
kontakt z autorem serwisu
|
(c) Dzisiejszy Eliasz, 1998-2002 http://eliasz.dekalog.pl |
początek | strona główna | odtwarzanie MIDI | dodaj do ulubionych | rekomenduj znajomym | St@rtuj z Eliaszem
1"Wichrzyciele i wichrzenia", Zarząd Centralny Kościoła Adwentystów DS. Wydawnictwo Znaki Czasu, Warszawa, Foksal 8, 1981 r. Nakład 300 egz.